Waiomys mamasae
| Waiomys mamasae[1] | |
| Rowe, Achmadi & Esselstyn, 2014[2] | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj |
Waiomys |
| Gatunek |
Waiomys mamasae |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[3] | |
 brak danych
| |
| Zasięg występowania | |
| |
Waiomys mamasae – gatunek owadożernego ssaka z podrodziny myszy (Murinae) w obrębie rodziny myszowatych (Muridae), występujący w południowo-wschodniej Azji.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
W. mamasae znany jest tylko z miejsca typowego w zachodnio-środkowym Celebesie[4]:
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj i gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 2014 roku międzynarodowy zespół zoologów (Australijczyk Kevin C. Rowe, Indonezyjczyk Anang S. Achmadi i Amerykanin Jacob A. Esselstyn) nadając im odpowiednio nazwy Waiomys i Waiomys mamasae[2]. Holotyp pochodził z góry Gunung Gandangdewata (2°52′58,4″S 119°23′11,2″E/-2,882898 119,386448), na wysokości 1571 m n.p.m., w Rantepangko, w Mamasie, w Celebesie Zachodnim, w Indonezji[2][5][4]. Pojedynczy okaz samca został odłowiony 12 maja 2012[2]. Gryzoń pływał w płytkim, rwącym górskim strumieniu[2]. Nowe odkrycie zostało po raz pierwszy naukowo opisane na łamach Zootaxa w 2014 roku[2]. Jedyny przedstawiciel rodzaju Waiomys[5][4].
Waiomys jest taksonem siostrzanym Gracilimus i razem tworzą grupę siostrzaną z Sommeromys[4]. Klad Gracilimus + Waimoys + Sommeromys jest taksonem siostrzanym w stosunku do kladów Paucidentomys + Echiothrix i Tateomys + Melasmothrix[4]. Autorzy Illustrated Checklist of the Mammals of the World uznają ten takson za gatunek monotypowy[4].
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
- Waiomys: mamasa wai „woda”; gr. μυς mus, μυος muos „mysz”; w aluzji do pół-wodnego stylu życia[2].
- mamasae: Mamasa, Celebes[6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Ciało Waiomys mamasae (długość – tułowia wraz z głową – holotypu: 129 mm) w części grzbietowej jest pokryte miękkim, cienkim, gęstym futrem o wybarwieniu szaro-brązowym, zaś w części brzusznej jasnoszarym. Zwierzę ma długi ogon (159 mm), który z wierzchu jest pozbawiony owłosienia, zaś od strony dolnej pokryty jest białym włosem. Oczy gryzonia są małe, krótkie uszy (11 mm), z wierzchu niemal całkowicie pokryte futrem. Na pysku rosną włosy czuciowe. Tylne stopy są długie (36 mm). Siekacze są wąskie, w płaszczyźnie zewnętrznej wybarwione na kolor jasnopomarańczowy. Żuchwa i szczęka mają po 3 pary zębów trzonowych. Masa ciała holotypu: 64 g[7][5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Waiomys mamasae, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d e f g h Rowe, Achmadi i Esselstyn 2014 ↓, s. 546.
- ↑ K. Rowe, R. Kennerley, Waiomys mamasae, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2019, wersja 2021-3 [dostęp 2022-01-23] (ang.).
- ↑ a b c d e f C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 466. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b c Ch. Denys, P. Taylor & K. Aplin. Opisy gatunków Muridae: Ch. Denys, P. Taylor, C. Burgin, K. Aplin, P.-H. Fabre, R. Haslauer, J. Woinarski, B. Breed & J. Menzies: Family Muridae (True Mice and Rats, Gerbils and relatives). W: D.E. Wilson, R.A. Mittermeier & T.E. Lacher (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 7: Rodents II. Barcelona: Lynx Edicions, 2017, s. 877. ISBN 978-84-16728-04-6. (ang.).
- ↑ Rowe, Achmadi i Esselstyn 2014 ↓, s. 547.
- ↑ Rowe, Achmadi i Esselstyn 2014 ↓, s. 551.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- K.C. Rowe, A.S. Achmadi & J.A. Esselstyn. Convergent evolution of aquatic foraging in a new genus and species (Rodentia: Muridae) from Sulawesi Island, Indonesia. „Zootaxa”. 3815 (4), s. 541–564, 2014. DOI: 10.11646/zootaxa.3815.4.5. (ang.).