Wielkie wakacje

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wielkie wakacje
Les Grandes Vacances
ilustracja
Gatunek

komedia

Rok produkcji

1966[1]

Data premiery

1 grudnia 1967
2 listopada 1971 (Polska)

Kraj produkcji

Francja
Włochy

Język

francuski, angielski

Czas trwania

105 min

Reżyseria

Jean Girault

Scenariusz

Jacques Vilfrid

Główne role

Louis de Funès
Ferdy Mayne
Claude Gensac
Maurice Risch
Francois Leccia

Muzyka

Raymond Lefevre

Zdjęcia

Marcel Grignon

Wytwórnia

Les Films Copernic[1]
Fida Cinematografica[1]

Dystrybucja

Valoria Films
Fida Cinematografica

Wielkie wakacje – francuski film komediowy z 1967 z udziałem Louisa de Funèsa.


Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Znerwicowany dyrektor gimnazjum, Charles Bosquier (Louis de Funès), ma poważne kłopoty wychowawcze ze swoim starszym synem, Philippem. Philippe oblał maturę z angielskiego, a dla ambitnego ojca niepowodzenia syna w nauce to plama na honorze. Pan Bosquier postanawia więc raz na zawsze rozwiązać ten problem i wysyła syna do Anglii, by tam w końcu nauczył się języka. W ramach wymiany do Francji ma natomiast przyjechać Shirley (Martine Kelly) – córka producenta szkockiej whisky, Mac Farrela (Ferdy Mayne).

Próby narzucenia własnej woli natrafiają jednak na zdecydowany opór ze strony upartego młodzieńca i Philippe na przekór ojcu postanawia pokrzyżować jego wakacyjne plany względem swojej osoby. Nie ma zamiaru wyjechać do Anglii, bo o wiele bardziej podoba mu się spływ łodzią po Sekwanie do portu w Hawrze. Na swoje miejsce do Anglii wysyła natomiast przyjaciela Michonneta (Maurice Risch). Bosquier odkrywa jednak spisek i udaje się na poszukiwanie przekornego syna.

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Był to największy przebój kasowy we Francji sezonu 1968/1969 i wówczas najbardziej dochodowy film z Louisem de Funèsem[1].

Joanna Guze na łamach „Filmu” dała neutralną recenzję. Napisała, że film posługuje się wypróbowanymi schematami charakteryzującymi inne filmy z udziałem de Funèsa, którego typ komedii sprawdza się tylko jednorazowo: „Jego największą [filmu] jest to, że można go oglądać nie bez satysfakcji, choć nieco innego rodzaju niż przewidzieli autorzy tego przeboju kina francuskiego: jedne kinematografie Pan Bóg karze niemożnościa zrobienia komedii filmowej, inne komediami z Louis de Funèsem. Tak czy inaczej, każdy ma za swoje”[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Idziemy do kina. „Film”. 42, s. 15, 1971-10-17. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 
  2. Joanna Guze. Ten kochany Funès. „Film”. 48, s. 5, 1971-11-28. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe. 

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]