Wiktar Rachmańko
| Data i miejsce urodzenia |
24 września 1953 |
|---|---|
| Członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji | |
| Okres |
od 13 stycznia 1997 |
| Okres |
od listopada lub 19 grudnia 2000 |
| Szef Kolei Białoruskich | |
| Poprzednik |
10 listopada 1998 |
| Następca |
22 listopada 2001 |
Wiktar Ryhorawicz Rachmańko (biał. Віктар Рыгоравіч Рахманько, ros. Рахманько Виктор Григорьевич, Rachmańko Wiktor Grigorjewicz; ur. 24 września 1953 w Nowogródku) – białoruski polityk, w latach 1997−2000 i 2000−2003 członek Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I i II kadencji, w latach 1998−2000 szef Kolei Białoruskich.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył studia w Białoruskim Instytucie Inżynierów Transportu Kolejowego. Po odbyciu służby wojskowej pracował jako pomocnik maszynisty ciepłowozu w mińskim depo, dyżurny, główny inżynier i naczelnik stacji w Baranowiczach. Po uzyskaniu przez Białoruś niepodległości w 1991 wszedł w skład Baranowickiej Miejskiej Rady Deputowanych. W 1994 otrzymał nominację na dyrektora oddziału baranowickiego Białoruskich Kolei (Беларускaя чыгункa, БЧ).
13 stycznia 1997 roku został członkiem nowo utworzonej Rady Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi I kadencji[1]. Pełnił w niej funkcję członka Stałej Komisji ds. Międzynarodowych i Bezpieczeństwa Narodowego[1][2]. W 2000 roku przestał być członkiem Rady, lecz już w listopadzie tego samego roku został nim ponownie[3]. 19 grudnia 2000 roku został członkiem Rady Republiki II kadencji[1][4]. W związku z wyrokiem skazującym, 2 października 2003 roku podjęto decyzję o przedterminowym wygaszeniu członkostwa Rachmańki w Radzie Republiki z dniem 22 sierpnia tego samego roku[4].
Wiktar Rachmańko od 10 listopada 1998[5] do 22 listopada 2001 roku pełnił funkcję szefa Kolei Białoruskich[6].
21 listopada 2001 przeciwko Rachmańce zostało wszczęte postępowanie karne, a w grudniu tego roku przedstawiono mu zarzuty przekroczenia uprawnień służbowych oraz kradzieży mienia publicznego – syn Rachmańki Jury miał przez dwa lata mieszkać w hotelu Ekspres przy pl. Przydworcowym w Mińsku na koszt kolei, a straty przedsiębiorstwa z tego tytułu wyniosły 14 tys. dolarów. Kolejnym zarzutem było wybudowanie przez kołchoz "Шлях Леніна" w rejonie baranowickim drogi asfaltowej do domu letniskowego Rachmańki kosztem 8,5 tys. dolarów.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Постоянная комиссия по международным делам и национальной безопасности. Rada Republiki Zgromadzenia Narodowego Republiki Białorusi. [dostęp 2015-12-02]. (ros.).
- ↑ П. Шипук: Постановление Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 22 января 1997 г. №23-СР/I. pravo.levonevsky.org, 1997-01-22. [dostęp 2015-12-02]. (ros.).
- ↑ Zarchiwizowana kopia. [dostęp 2015-12-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-12-08)].
- ↑ a b Г. Новицкий: Постановление Совета Республики Национального собрания Республики Беларусь от 2 октября 2003 г. №462-СР2/IX. old.bankzakonov.com, 2003-10-02. [dostęp 2015-12-02]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 10 ноября 1998 г. №538. old.bankzakonov.com, 1998-11-10. [dostęp 2015-12-02]. (ros.).
- ↑ А. Лукашенко: Указ Президента Республики Беларусь от 22 ноября 2001 г. №701. old.bankzakonov.com, 2001-11-22. [dostęp 2015-12-02]. (ros.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Справа Рахманька, Nasza Niwa, nr 42/2002. nn.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-06-02)]. (biał.)