Wybacz i żegnaj
| Gatunek | |
|---|---|
| Rok produkcji | |
| Data premiery |
11 czerwca 1973 |
| Kraj produkcji | |
| Język | |
| Czas trwania |
95 min |
| Reżyseria | |
| Scenariusz | |
| Główne role | |
| Muzyka |
Władlen Czistjakow |
| Zdjęcia |
Jurij Weksler |
| Scenografia |
Bella Maniewicz-Kapłan |
| Kostiumy |
Natalia Landau |
| Montaż |
Zinaida Szejnieman |
| Produkcja |
ZF nr 1 |
| Wytwórnia | |
| Dystrybucja |
Lenfilm |
Wybacz i żegnaj[a] (org. Здравствуй и прощай) – radziecki film obyczajowy z 1972 roku w reżyserii Witalija Mielnikowa.
O filmie[edytuj | edytuj kod]
Film był czwartym, pełnometrażowym obrazem Mielnikowa i debiutem scenarzysty Wiktora Mierieżko oraz operatora Jurija Wekslera. Zdjęcia do filmu odbywały się w okolicach Rostowa nad Donem – rodzinnych stronach reżysera z udziałem miejscowych statystów. W ZSRR film miał ogromne powodzenie. Stał się początkiem kariery aktorskiej dla odtwórczyń dwóch głównych ról żeńskich: Ludmiły Zajcewej (Szura) i Natalii Gundariewej (Nadia). Chociaż dla krytyków był jako gatunek trudno definiowalny, zarówno w Polsce jak i w ZSRR był dla nich ciekawym studium życia wsi ukraińskiej końca lat 60. ZSRR[1][2].
Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]
ZSRR lat 60. XX w. Główna bohaterka filmu – Szura Jarmoluk, to energiczna i zdolna kobieta z inicjatywą, przerastająca swoje wiejskie otoczenie. Jest matką samotnie wychowującą troje dzieci. Przed laty jej mąż porzucił ją i wyjechał "do miasta" w poszukiwaniu "sensu życia". Ludmiła cieszy się dużym powodzeniem u miejscowych adoratorów, zwłaszcza u świeżo upieczonego komendanta miejscowego posterunku milicji – Burowa. Jest w stanie na poważnie potraktować jego starania i nawet myśli o ślubie. Nieoczekiwanie pojawia się jednak mąż Szury – Mitka, który grając rolę skruszonego ojca i męża nawet nie myśli o rozwodzie. Pod wpływem środowiska, męża i emocji jakie wynikają z zaistniałej sytuacji, ostatecznie kobieta odrzuca propozycję Burowa, który oferuje być dobrym mężem i ojcem. Nie będąc w stanie ułożyć sobie życia na nowo i nie chcąc powrócić do poprzedniego, zmuszona jest wybrać trzeci wariant – nic nie zmieniać. Mitka powraca do miasta, a Burow pozostaje dla niej po prostu komendantem lokalnego posterunku.
Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]
- Ludmiła Zajcewa – Szura Jarmoluk
- Michaił Kononow – Mitka
- Oleg Jefriemow – milicjant Burow
- Natalja Gundariewa – bufetowa Nadia
- Wiktor Pawłow – kierowca Waśka
- Aleksandr Diemjanienko – przewodniczący kołchozu
- Borisław Brondukow – Rakow
- Tanja Doronina – Zina
- Sasza Wiediernikow – Żeńka
- Żanna Blinowa – Arisza, córka Szury
- Konstantin Gubienko – Kanadyjczyk
- Wiktoria Tomina – Kanadyjka
- German Łupiekin – adorator Szury
- Anatolij Stołbow – człowiek obsługujący wagę
- Gienrich Siuchin – iluzjonista
- Raisa Migunowa – sprzedawczyni w sklepie kosmetycznym
i inni.
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Oryginalny tytuł filmu w dosłownym tłumaczeniu brzmi: Witaj i żegnaj
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sobolewski... ,
- ↑ Zdrastwuj i proszczaj. A O Moskwa Media. Tajny kino. Moskwa tielekanał. 2017. 5 - 38 minuta. [dostęp 2019-02-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Sobolewski. Wesoło i smutno. „Film”. 3(103), s. 7, 1975-01-19. Warszawa: RWS "Prasa-Książka-Ruch".