Władysław Rawicz-Szczerbo
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 maja 1882 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
16 czerwca 1959 |
| wiceprezes Komitetu Głównego PKD | |
| Przynależność polityczna |
Polski Komitet Demokratyczny w Rosji 1917–1918 |
| Odznaczenia | |
 
| |
Władysław Rawicz-Szczerbo (ur. 13 maja 1882 w Chrepelowie, zm. 16 czerwca 1959 w Warszawie) – polski inżynier technolog, działacz społeczny
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 13 maja 1882 w Chrepelowie, pow. mohylewskim, w rodzinie Adama i Rozalii z Charkiewiczów. Ukończył w 1901 szkołę realną w Mohylewie, następnie z odznaczeniem w 1910 wydział mechaniczny Instytutu Technologicznego w Petersburgu[1]. Związał się wówczas ze środowiskiem demokratów w Rosji. Współpracował w 1908 z wychodzącym w Petersburgu czasopismem „Votum Separatum” zwalczającym idee panslawizmu[2].
Po wybuchu I wojny światowej działacz Polskiego Towarzystwa Pomocy Ofiarom Wojny, był m.in. członkiem i wiceprezesem Komitetu Głównego towarzystwa (1916–1918), przez pewien czas kierował też jego Wydziałem Budżetowym[3]. Od 5 marca członek Komitetu Wykonawczego Polskiego Komitetu Demokratycznego w Petersburgu, przewodniczący jego Wydziału Organizacyjnego. Następnie we władzach ogólnokrajowych Polskiego Komitetu Demokratycznego (1917–1918)[4]. Był członkiem Komisji Likwidacyjnej do Spraw Królestwa Polskiego[5].
W latach 30. mieszkał w Gdyni. Pracował jako prokurent oddziału firmy „Progress” – Zjednoczone Kopalnie Górnośląskie. W latach 1936–1939 był radcą i członkiem Prezydium Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni, oraz jako wiceprezes kierował sekcją żeglugowo-portową Izby; był także członkiem komisji morskiej[6].
Jego żoną była Halina Rawicz-Szczerbo z Olszamowskich (1889–1976), działaczka Stowarzyszenia Studentek Polek „Spójnia” w Petersburgu[7]. Od 6 października 1926 był mężem Marii Grudzińskiej[8].
Zmarł 16 czerwca 1959 w Edmonton, Kanada, gdzie jest pochowany[9].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)[10][11]
- Medal 10-lecia Polski Ludowej (2 marca 1955)[12]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Oświaty w Warszawie, Nr 3 poz. 60 z 15 marca 1950,
- ↑ Jacek Gzella, Krytyka idei neosłowiańskiej na łamach petersburskiego czasopisma „Votum Separatum” (rok 1908), „Acta Universitatis Nicolai Copernici. Nauki Humanistyczno-Społeczne. Bibliologia”, 1 (306), 1996, s. 175–177.
- ↑ Dariusz Tarasiuk, Polskie Towarzystwo Pomocy Ofiarom Wojny, strona internetowa Polski Petersburg [dostęp 18.05.2019]
- ↑ Adam Miodowski, Demokraci polscy w Rosji w latach 1917–1918, „Studia Podlaskie”, 8, 1998, s. 21, 23–24, DOI: 10.15290/sp.1998.08.02, ISSN 0867-1370 [dostęp 2019-06-09] (pol.).
- ↑ Mieczysław Wrzosek, Dążenia do powołania na emigracji w 1917 r. polskiego naczelnego organu politycznego, „Dzieje Najnowsze”, 6 (3), Zakład Narodowy im. Ossolińskich; Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk, 1974, s. 102 [dostęp 2019-06-09].
- ↑ Sprawozdanie Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni za rok 1935, Gdynia 1936, s. 7, 10, 15, 25, 43, 124, 129, 130
- ↑ Polski Petersburg [online], www.polskipetersburg.pl [dostęp 2021-09-20].
- ↑ Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 254. [dostęp 2021-09-21].
- ↑ Wladyslaw Rawicz-Szczerbo (unknown-1959) - Find A... [online], www.findagrave.com [dostęp 2021-11-14] (ang.).
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2021-09-20].
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 104, poz. 1411 - Uchwała Rady Państwa z dnia 2 marca 1955 r. nr 0/362 - na wniosek Prezesa Centralnego Urzędu Wydawnictw, Przemysłu Graficznego i Księgarstwa.