Stanisław Łoza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Stanisław Łoza
podpułkownik podpułkownik
Data i miejsce urodzenia 29 lipca 1888
Stara Wieś
Data i miejsce śmierci 5 kwietnia 1956
Warszawa
Przebieg służby
Lata służby 1919-1947
Siły zbrojne Orzełek II RP.svg Wojsko Polskie
Orzeł LWP.jpg ludowe Wojsko Polskie
Jednostki Armia "Poznań"
Stanowiska • Kierownik podreferatu orderów i odznaczeń gabinetu Ministra Spraw Wojskowych
• Muzeum Wojska Polskiego
Późniejsza praca • Biuro Ochrony Zabytków
• Instytut Urbanistyki
i Architektury
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja) Kawaler 1. klasy Orderu Miecza (Szwecja) Oficer Orderu Korony Rumunii Oficer Orderu Świętego Sawy Kawaler Orderu Korony (Belgia) Order Lwa Białego V Klasy (Czechosłowacja) Kawaler Orderu Orła Białego (Serbia) Kawaler Orderu Świętych Maurycego i Łazarza (Włochy) Kawaler Orderu Korony Włoch
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Grób Łozy na cmentarzu Powązkowskim (2013)

Stanisław Bartłomiej Łoza herbu Korab (ur. 29 lipca 1888 w Starej Wsi, zm. 5 kwietnia 1956 w Warszawie)[1] – podpułkownik Wojska Polskiego, historyk sztuki, bibliograf.

Zarys biografii[edytuj | edytuj kod]

Do 1909 uczył się w prywatnym Gimnazjum św. Wojciecha w Warszawie, przed maturą wyjechał do Francji, gdzie studiował w Szkole Nauk Politycznych w Paryżu. Do Polski powrócił w 1913 i podjął pracę w Banku Spółdzielczym. Po wybuchu I wojny światowej opuścił bank i pracował najpierw z Zarządzie Kolei, a potem w Towarzystwie Opieki nad Zabytkami Przeszłości. W tym czasie opracował I wydanie swego Słownika architektów. Od lipca 1917 był referentem w ówczesnym Ministerstwie Rolnictwa.

W latach 1919–1929 służył – pełniąc różne funkcje – w Wojsku Polskim, m.in. od 1921 był kierownikiem podreferatu orderów i odznaczeń gabinetu Ministra Spraw Wojskowych, a od 1929 pracował w stopniu kapitana (zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 grudnia 1920 w korpusie oficerów administracji, dział kancelaryjny) w Wojskowym Instytucie Naukowo-Wydawniczym. W stanie spoczynku od 1929, przeszedł do Zarządu Głównego Związku Kombatantów, gdzie pracował jako kierownik biura zarządu.

W kampanii wrześniowej 1939 kierował kancelarią sztabu Armii „Poznań”. Wzięty do niewoli niemieckiej, przebywał do stycznia 1945 w oflagu. Po kapitulacji III Rzeszy powrócił do Polski, wstąpił w stopniu kapitana do LWP i otrzymał posadę w Muzeum Wojska Polskiego, potem już jako major pracował w departamencie personalnym MON. Następnie, tak jak większość byłych oficerów II RP, został usunięty z wojska. Zwolniono go w 1947 w randze podpułkownika[potrzebny przypis]. Pod koniec życia pracował w Biurze Ochrony Zabytków oraz Instytucie Urbanistyki i Architektury.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Haliną Marią Marconi (ur. 1888, zm. 1952), córką Władysława, wnuczką Antoniego Kolberga i Henryka Marconiego. Łozowie mieli trzech synów i jedną córkę. Syn Andrzej Ludwik (ur. 1919) zaginął po Powstaniu Warszawskim w 1944, zaś Jan Tadeusz (ur. 1924) zmarł w obozie koncentracyjnym Natzweiler-Struthof. Syn Stanisław, inżynier, żył w latach 1917–1982 a córka Halina Małgorzata, artysta plastyk, studia w warszawskiej ASP, w latach 1927–2013.

Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 183-IV-10)[2].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Do 1928[3]:

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1917 Słownik architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących (wznow. Kasa im. Mianowskiego, Instytut Popierania Nauki 1930)[6]
  • 1920 Belweder (II wyd. 1930)
  • 1920 Order Virtuti Militari
  • 1921 Drogi żelazne ziem wschodnich Rzeczypospolitej
  • 1921 Godło i barwy Rzeczypospolitej Polskiej
  • 1922 Historia Orderu Orła Białego (II wyd. 1939)
  • 1923 Legia Honorowa w Polsce 1803–1923
  • 1925 Ordery i Odznaczenia Rzeczypospolitej Polskiej
  • 1925 Kawalerowie Orderu Świętego Stanisława 1765–1813
  • 1928 Bibliografia prawnicza Ferdynanda Hoesicka
  • 1928 Ordery i odznaczenia krajowe i zagraniczne. Co wiedzieć o nich należy (ilustrator: Stanisław Bieńkowski)
  • 1932-1934 Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach (trzy tomy współoprawne)[7]
  • 1938 Czy wiesz, kto to jest? (redakcja)[8]
  • 1938 Ordery i odznaczenia Rzeczypospolitej Polskiej
  • 1939 Order Orła Białego (repr. WAiF 1985)
  • 1954 Architekci i budowniczowie w Polsce
  • 1954 Henryk Marconi i jego rodzina. Materiały do monografii w serii "Mistrzowie Architektury Polskiej" (na prawach rękopisu)
  • 1958 Szkice warszawskie (PIW)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Stanisław Bartłomiej Łoza, sejm-wielki.pl [dostęp 2011-11-12]
  2. ↑ Cmentarz Powązkowski w Warszawie. (red.). Krajowa Agencja Wydawnicza, 1984. ISBN 83-03-00758-0.
  3. ↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 825
  4. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
  5. ↑ Sveriges statskalender / 1940. Bihang, s. 62
  6. ↑ Słownik architektów i budowniczych Polaków oraz cudzoziemców w Polsce pracujących. W: Dolnośląska Biblioteka Cyfrowa [on-line]. dbc.wroc.pl. [dostęp 2016-12-22].
  7. ↑ Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach. W: Mazowiecka Biblioteka Cyfrowa [on-line]. mbc.cyfrowemazowsze.pl. [dostęp 2016-12-22].
  8. ↑ Czy wiesz kto to jest?. W: Cyfrowy Dolny Śląsk [on-line]. jbc.jelenia-gora.pl. [dostęp 2016-12-22].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Łoza&oldid=54596335”