Zapalnik VT
Zapalnik VT – opracowany na początku lat 40. XX wieku amerykański zapalnik zbliżeniowy pocisków przeciwlotniczych. Akronim VT (Variable Time) został wprowadzony ze względu na potrzebę zachowania w tajemnicy rzeczywistego sposobu działania zapalnika. Zapalnik VT był w rzeczywistości umieszczanym w nosie pocisku niewielkim radarem emitującym w sposób stały wiązkę, która po odbiciu się od celu zakłócała pulsującą falę podążającą wciąż na zewnątrz, wywołując zakłócenie wystarczające do uaktywnienia wzmacniającego ją układu wyzwalającego eksplozję[1].
Oparty na efekcie Dopplera mechanizm działania zapalnika możliwy był do opracowania już w styczniu 1941 roku, jednak dopiero do czerwca tego roku, udało się opracować go w sposób wystarczająco wytrzymały i niezawodny. Pierwsze testowe odpalenie z sukcesem zapalnika nastąpiło w czerwcu 1941 roku, zaś jego produkcja została uruchomiona w listopadzie 1942 roku. Pierwsze użycie bojowe zapalnika VT miało miejsce 4 stycznie 1943 roku z pokładu krążownika przeciwlotniczego USS „Helena” (CL-50)[1]. Zapalniki tego typu z sukcesem używane były w działach 127 mm L/38, stanowiąc najskuteczniejszą broń przeciw atakom samolotów kamikaze[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- John Campbell: Naval Weapons of World War Two. Naval Institute Press, 1985. ISBN 0-87021-459-4.