Zbigniew Dybol
| Data i miejsce urodzenia |
22 stycznia 1947 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wzrost |
172 cm | ||||||
| Dorobek medalowy | |||||||
| |||||||
Zbigniew Dybol (ur. 22 lutego 1947 w Poznaniu[1]) – polski szczypiornista, trener, olimpijczyk z Monachium (1972), mistrz Polski (1971).
Kariera sportowa
[edytuj | edytuj kod]Kariera klubowa
[edytuj | edytuj kod]W szkole podstawowej uprawiał początkowo gimnastykę sportową, następnie także piłkę ręczną. Od 1961 uprawiał tę ostatnią dyscyplinę sportu w barwach MKS Poznań. Z poznańskim klubem zdobył w 1962 srebrny, a w 1963 brązowy medal mistrzostw Polski juniorów. W sezonie 1965/1966 był graczem II-ligowego Energetyka Poznań[2].
W 1966 został powołany do zasadniczej służby wojskowej, został wówczas zawodnikiem klubu Grunwald Poznań i grał w nim do 1976. Z poznańskim zespołem wywalczył kolejno brązowy medal MP w 1970, mistrzostwo Polski w 1971, wicemistrzostwo Polski w 1972 i brązowy medal MP w 1973, a także Puchar Polski w 1972. W sezonie 1970/1971 został najlepszym strzelcem ligi, z dorobkiem 133 bramek[2].
W 1976 zamierzał kontynuować karierę w Niemczech, ale nie otrzymał zgody polskich władz sportowych na wyjazd i przez rok nie grał w żadnym klubie. Ostatecznie w sezonie 1977/1978 zagrał w austriackiej drużynie UHK Krems, z którą zdobył wicemistrzostwo kraju. W latach 1978–1983 był graczem niemieckiej drużyny Polizei-Sportverein Hannover, z którą w 1982 wywalczył awans do ekstraklasy (drużyna po utracie sponsora nie wystąpiła jednak w rozgrywkach)[2].
Po zakończeniu kariery zawodniczej pracował jako fizjoterapeuta, był także trenerem, m.in. w VfL Hameln (na przełomie lat 80. i 90.)[2], SpVg Laatzen[3] i TuS v. 1900 Empelde e.V.[4].
Piłkarzem ręcznym był także jego brat, Tadeusz Dybol[2].
Kariera reprezentacyjna
[edytuj | edytuj kod]W latach 1965–1967 wystąpił w około 30 spotkaniach reprezentacji juniorów i młodzieżowej. W reprezentacji seniorów debiutował w maju 1968. Z drużyną narodową wystąpił na mistrzostwach świata w 1970 (13-16. miejsce), Igrzyskach Olimpijskich w 1972 (10. miejsce) i mistrzostwach świata w 1974 (10. miejsce), a także Pucharze Świata w 1974 (2. miejsce). W reprezentacji występował do 1976, ostatecznie nie zakwalifikował się do składu na Igrzyska Olimpijskie w Montrealu (1976). Łącznie w I reprezentacji Polski wystąpił 141 razy, zdobywając 246 bramek[2].
Czterokrotnie wystąpił w reprezentacji Wojska Polskiego na Mistrzostwach Armii Zaprzyjaźnionych (1969, 1972 - złoty medal, 1973 - brązowy medal, 1976 - brązowy medal), z akademicką reprezentacją Polski zdobył brązowy medal na akademickich mistrzostwach świata w 1975[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. ZPRP, Warszawa 2013, s. 248-249
- ↑ a b c d e f g Władysław Zieleśkiewicz, "Mały", czyli jeden z najlepszych lewoskrzydłowych w historii polskiego handballu, w: Handball Polska, nr 9 (125)/2017, s. 44-49
- ↑ 19.11.03 - 1. Herren: Vorbericht SpVg Laatzen - SV Aue (22.11.03/17:15)
- ↑ TuS v. 1900 Empelde e.V.: Rückblick und fast Vergessenes der Handballsparte. [dostęp 2018-03-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-03-11)].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Władysław Zieleśkiewicz, 95 lat polskiej piłki ręcznej, wyd. ZPRP, Warszawa 2013, s. 248-249
- Władysław Zieleśkiewicz, "Mały", czyli jeden z najlepszych lewoskrzydłowych w historii polskiego handballu, w: Handball Polska, nr 9 (125)/2017, s. 44-49
- Polski Komitet Olimpijski: Zbigniew Dybol – sylwetka w portalu www.olimpijski.pl. www.olimpijski.pl. [dostęp 2014-12-26]. (pol.).
- Zbigniew Dybol Biography and Olympic Results [online], Sports-Reference.com [dostęp 2011-07-18] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-16] (ang.).