Zespół ogona końskiego
| |
| Klasyfikacje | |
| ICD-10 | |
|---|---|
Zespół ogona końskiego (ang. cauda equina syndrome) – charakterystyczny zespół objawów neurologicznych, powstających wskutek uszkodzenia włókien korzeni nerwowych biegnących w kanale kręgowym tworzących ogon koński[1].
Wskutek dyskopatii (centralnej lędźwiowej wypukliny jądra miażdżystego poniżej poziomu L1/L2) lub wzrostu guza w świetle końcowego odcinka kanału kręgowego dochodzi do ucisku na nerwy tworzące koński ogon, co powoduje poniższe objawy:
- niedowład wiotki kończyn dolnych, szczególnie wyrażony w odsiebnych ich częściach,
- zaburzenia czucia typu korzeniowego,
- niemożność oddania moczu,
- objawy rozciągowe.
Zespół ogona końskiego często współistnieje z zespołem stożka końcowego. Zaburzenia czynności układu nerwowego wówczas obserwowane to:
- zaburzenia zwieraczy (nietrzymanie moczu i stolca),
- brak wzwodu,
- rozszczepienne zaburzenia czucia o charakterze "spodenek" S3-S5.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Nitin Agarwal i inni, Presentation of cauda equina syndrome due to an intradural extramedullary abscess: a case report, „The Spine Journal: Official Journal of the North American Spine Society”, 14 (2), 2014, e1–6, DOI: 10.1016/j.spinee.2013.09.029, ISSN 1878-1632, PMID: 24331844 [dostęp 2018-08-04].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Roman Mazur: Neurologia Kliniczna. Gdańsk: Via medica, s. 510. ISBN 978-83-60072-81-3.
