Przejdź do zawartości

Zespół Lamberta-Eatona

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Zespół Lamberta-Eatona (zespół Lamberta-Eatona-Rooke'a, ang. Lambert-Eaton myasthenic syndrome) – zespół paraneoplastyczny, spotykany najczęściej u chorych z rakiem drobnokomórkowym płuca, rzadziej w innych rakach (raku sutka, gruczołu krokowego, żołądka i jelita grubego), również w białaczkach i chłoniakach. W części przypadków nie udaje się stwierdzić współistniejącej choroby nowotworowej; przyjmuje się wtedy podłoże autoimmunologiczne choroby. W zespole występują przeciwciała przeciwko kanałom wapniowym zlokalizowanym w części presynaptycznej synapsy.

W diagnostyce różnicowej należy uwzględnić przede wszystkim miastenię. Różnicujący jest wywiad odnośnie do objawów podmiotowych pacjenta: chory czuje się gorzej rano niż wieczorem oraz niewielki wysiłek przynosi poprawę – inaczej niż w miastenii. Objawy oczne i opuszkowe są rzadkie. Charakterystyczna jest zgłaszana przez chorego suchość w ustach.

Objawy: nużliwość i osłabienie mięśni dosiebnych głównie w kończynach dolnych, zniesienie odruchów kolanowych i skokowych, objawy autonomiczne (zaburzenia potencji, hipotonia ortostatyczna, suchość w ustach, zaburzenia potliwości).

Zespół został opisany w 1956 roku we wspólnej pracy Lealdesa McKendree Eatona, Edwarda Howarda Lamberta i E. D. Rooke'a[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. E. H. Lambert, L. M. Eaton, E. D. Rooke: Defect of neuromuscular conduction associated with malignant neoplasms. American Journal of Physiology, Bethesda, Maryland, 1956, 187: 612-613.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]