Aktor scen warszawskich. Po wybuchu II wojny światowej początkowo prowadził kawiarnię przy Teatrze Polskim, zlikwidowaną po przejęciu budynku na okupacyjny "Theater der Stadt Warschau" (od 1940 r.). Dyrektor tej placówki, kolaborant Igo Sym przekonał Samborskiego do występów w teatrach jawnych oraz zagrania roli w antypolskim filmie Heimkehr. Prawdopodobnie Samborski zdecydował się na taką współpracę, żeby ochronić swoją żonę, która z pochodzenia była Żydówką[1].
Niezależnie od motywów osobistych kolaboracja Samborskiego była zdradą narodową a to ze względu na na charakter filmu i odgrywanej postaci polskiego wojewody a także na sposób realizowania przez Niemców zdjęć plenerowych. Jak wspomina Halina Rozwadowska: "Na Kurpiach, w Myszyńcu, Niemcy rozpoczęli (w 1941 r.) kręcić film pt. "Heimkehr". Przeznaczoną do wysiedlenia polską ludność spędzono, bito, kopano i katowano kobiety, dzieci i starców wedłóg metod oprawców z SS. Różnica polegała na tym, że panowie z SS przywdziali mundury polskiego wojska i mieli wyobrażać rozwydrzone polskie żołdactwo, zaś umęczona ludność - wysiedlonych przez nich Volksdeutschów. Z lubością stosowano zbliżenia i rozciągano momenty szczególnego okrucieństwa."[2] Po zabiciu Syma przez polskie podziemie, Samborski wyjechał do Niemiec, gdzie pozostał także po wojnie. Kontynuował karierę aktorską pod pseudonimem Gottlieb Sambor; wystąpił w dwóch filmach Shiva und die Galgenblume (1945, ostatni film wyprodukowany przez przemysł filmowy III Rzeszy) i Am Ende der Welt (1947).W 1948 r., po zaocznym wyroku polskiego sądu skazującym go na dożywocie za współpracę z okupantem, wyjechał do Argentyny.
