Żarlinek gromadny

Żarlinek gromadny
	Paederus riparius
	(Linnaeus, 1758)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	kusakowate
Podrodzina	żarlinki
Rodzaj	Paederus
Podrodzaj	Paederus (Paederus)
Gatunek	żarlinek gromadny
Synonimy
	Staphylinus riparius Linnaeus, 1758; Staphylinus gregarius Scopoli, 1763; Paederus (Paederus) longicollis Gautier des Cottes, 1861; Paederus (Paederus) korbi Bernhauer, 1935;
	Staphylinus riparius Linnaeus, 1758; Staphylinus gregarius Scopoli, 1763; Paederus (Paederus) longicollis Gautier des Cottes, 1861; Paederus (Paederus) korbi Bernhauer, 1935;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Żarlinek gromadny^[1], żarlinek brzegowiec^[2] (Paederus riparius) – gatunek chrząszcza z rodziny kusakowatych i podrodziny żarlinków.

Gatunek ten został opisany w 1758 roku przez Karola Linneusza jako Staphylinus riparius^[3].

Chrząszcz o wydłużonym i lekko wypukłym ciele długości od 7,5 do 8,5 mm. Głowa jest niemal dwukrotnie szersza niż jej długość zmierzona od przedniej krawędzi oka do szyi. W widoku od góry skroń jest półtora raza dłuższa niż oko. Ku tyłowi obrys głowy jest bardzo nieznacznie zwężony. Czułki są smukłe i długie, o zaczernionych wierzchołkach. Żuwaczki są ubarwione żółto. Przedplecze jest co najwyżej nieco węższe od pokryw, o brzegach bocznych nieobrębionych i ku tyłowi zbieżnych. Pokrywy są trochę dłuższe od przedplecza, nierozszerzone ku tyłowi, zaopatrzone w wyraźnie barki. Odnóża mają zaczernione szczyty ud, czerwonożółte golenie i zaczernione wierzchołki poszczególnych członów stóp. Punkty na odwłoku są rozmieszczone gęściej niż u podobnego P. balcanicus^[4].

Owad znany z prawie wszystkich krajów Europy, w tym Polski, a ponadto z Bliskiego Wschodu, wschodniej Palearktyki, Afryki Północnej i nearktycznej Ameryki Północnej^[3]. Zasiedla błotniste pobrzeża wód, torfowiska, podmokłe łąki, olsy i lasy łęgowe. Bytuje wśród mchów, pod opadłymi liśćmi i innymi szczątkami roślinnymi. Na zimowiska wybiera stanowiska suchsze, jak obrzeża łąk czy ściółka wokół pni olch i pod krzewami wierzb. W miejscach tych potrafi się zgromadzić nawet kilka do kilkunastu tysięcy osobników^[5]^[4].

Przypisy

↑ Andrzej Szujecki: Kusakowate (Staphylinidae) lasów Polski. Aspekt różnorodności i monitoringu zooindykacyjnego. Warszawa: Lasy Państwowe, 2017. ISBN 978-83-65659-00-2.
↑ Owady: 129 rysunków kolorowych. Wydawnictwo M. Arcta, około 1925, s. 8, seria: Atlasiki kieszonkowe.
↑ ^a ^b Paederus (Paederus) riparius. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-08-08].
↑ ^a ^b Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 c Kusakowate - Staphylinidae: Kiepurki - Euaesthetinae, Żarlinki - Paederinae. Warszawa: PWN, PTEnt., 1965.
↑ B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 1. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (6), 1979.

[Szujecki2-1] Andrzej Szujecki: Kusakowate (Staphylinidae) lasów Polski. Aspekt różnorodności i monitoringu zooindykacyjnego. Warszawa: Lasy Państwowe, 2017. ISBN 978-83-65659-00-2.

[ak-2] Owady: 129 rysunków kolorowych. Wydawnictwo M. Arcta, około 1925, s. 8, seria: Atlasiki kieszonkowe.

[fe-3] Paederus (Paederus) riparius. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-08-08].

[Szujecki-4] Andrzej Szujecki: Klucze do oznaczania owadów Polski cz. XIX Chrząszcze - Coleoptera z. 24 c Kusakowate - Staphylinidae: Kiepurki - Euaesthetinae, Żarlinki - Paederinae. Warszawa: PWN, PTEnt., 1965.

[Burakowskietal-5] B. Burakowski, M. Mroczkowski, J. Stefańska. Chrząszcze – Coleoptera. Staphylinidae część 1. „Katalog Fauny Polski”. XXIII (6), 1979.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]