Siemkowo (obwód miński): Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Konarski (dyskusja | edycje)
ilustracja
Linia 1: Linia 1:
'''Siemków''' ([[Język białoruski|biał.]] Сёмкаў Гарадок) – wieś w [[Rejon miński|rejonie mińskim]] [[Obwód miński|tegoż obwodu]], na [[Białoruś|Białorusi]].
'''Siemków''' ([[Język białoruski|biał.]] Сёмкаў Гарадок) – wieś w [[Rejon miński|rejonie mińskim]] [[Obwód miński|tegoż obwodu]], na [[Białoruś|Białorusi]].

[[Plik:Siomkaŭ Haradok. Carkva naprykancy XIX st.jpg|thumb|Kościół katolicki]]
[[Plik:Siomkau Haradok church 01.jpg|thumb|Kościół katolicki]]
[[Plik:Siomkau Haradok castle 04.jpg|thumb|Pałac (ruina)]]


==Historia ==
==Historia ==

Wersja z 11:29, 16 cze 2015

Siemków (biał. Сёмкаў Гарадок) – wieś w rejonie mińskim tegoż obwodu, na Białorusi.

Kościół katolicki
Kościół katolicki
Pałac (ruina)

Historia

W pierwszej połowie XVIII wieku był własnością Sapiehów. W 1755 roku od Kazimierza Sapiehy kupił je łowczy miński, Adam Chmara. Adam Chmara, który wkrótce po kupieniu Siemkowa stał się kasztelanem a następnie wojewodą mińskim, zgromadził w swym ręku ogromną fortunę i rozległe dobra. Głównym ośrodkiem dóbr wojewoda uczynił Siemków, w którym w latach 1775-80 wzniósł (zrujnowany dziś) barokowo-klasycystyczny zespół pałacowy, złożony z pałacu i dwóch oficyn, wybudowany najprawdopodobniej według projektu znanego architekta włoskiego Carlo Spampaniego.

W ręku Chmarów dobra pozostawały do 1889 roku, kiedy to stały się własnością Chełkowskich, władających Siemkowem do I wojny światowej.

Zabytki

  • Pałac Adama Chmary w stylu barokowo-klasycystycznym z 1775 roku, parterowy, piętnastoosiowy, na planie wydłużonego prostokąta. W centralnej części fasady znajdował się płytki parterowy ryzalit z czterema pilastrami, zwieńczony trójkątnym szczytem. Od strony ogrodu znajdował się ryzalit półokrągły. Do szczytów budynku przylegały dwie niewielkie dwuosiowe przybudówki kryte płaskimi dachami. Elewacje ozdobione były pilastrami i profilowanym podokapowym gzymsem. Pałac obecnie jest opuszczony i mocno zdewastowany. Prostopadle do budynku głównego ustawione są dwie siedmioosiowe oficyny z jednoosiowymi płytkimi ryzalitami w części centralnej, zwieńczonymi niedużymi szczytami. Ich elewacje ozdabiają pilastry. Prawa oficyna, w wyniku XX wiecznej przebudowy, połączona była krytym przejściem z budynkiem głównym. Pałac otacza park regularno-krajobrazowy rozciągnięty wzdłuż głównej osi kompozycyjnej, równoległej do rzeki Siemkówki. Wzdłuż osi tej biegnie lipowa aleja wjazdowa, przy której wzniesiono kompleks współczesnych budynków szkoły z internatem, do której należy cały zespół pałacowy. Aleja wiedzie na rozległy dziedziniec między pałacem i oficynami, gdzie niegdyś istniał ozdobny klomb. Za pałacem znajdują się dwa tarasy parkowe, a na przedłużeniu głównej osi ciągną się szpalery lipowe i dębowe. Południowo wschodnia, krajobrazowa część parku o powierzchni około 10 ha, zajmuje strome zbocze wzgórza i jest obecnie zdziczała[1].
  • Ruiny kościoła Matki Boskiej

Linki zewnętrzne

  1. „Ilustrowany przewodnik po zabytkach kultury na Białorusi”, Burchard Edition, Warszawa 1997