Strefa numeracyjna

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Paweł Ziemian BOT (dyskusja | edycje) o 09:36, 20 sty 2018. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.

Strefa numeracyjna (SN) – w polskiej telefonii naziemnej obszar, na którym numery telefoniczne objęte są systemem numeracji skrytej i któremu w krajowej sieci telefonicznej przyporządkowano określony wskaźnik.

Strefy numeracyjne w stacjonarnej sieci telefonicznej w Polsce

Historia

W pierwszym polskim planie numeracji krajowej z 1965 r. zdefiniowano 304 strefy numeracyjne. W kolejnych latach wraz z postępem technologicznym w konstrukcji central i zwiększaniu ich pojemności liczba ta ulegała stopniowemu zmniejszaniu. Od 1996 roku obszar Polski podzielony jest na 49 stref numeracyjnych[1]. Nastąpiło wtedy powiązanie stref numeracyjnych z obszarami województw według obowiązującego wówczas podziału administracyjnego[2]. W roku 2000 zaniechano takiego definiowana obszarów SN. Obecnie obszar zajmowany przez poszczególne SN jest określony w planie numeracji krajowej przez podanie listy nazw gmin wchodzących w skład każdej z nich. Liczba SN nie zmieniła się i wynosi nadal 49, ale granice niektórych stref uległy zmianie.

Po wprowadzeniu zamkniętego planu numeracji krajowej w Polsce w grudniu 2005 r. znaczenie pojęcia strefy numeracyjnej uległo zmniejszeniu. Z technicznego punktu widzenia należy przyjąć, że cały obszar kraju stanowi jedną SN (bowiem na terenie całego kraju obowiązuje numeracja skryta). Nadal jednak strefy numeracyjne mają istotne znaczenie w prawie telekomunikacyjnym, m.in. do obszaru jednej strefy numeracyjnej ograniczenone jest uprawnienie abonanta do zachowania numeru w sieci stacjonarnej w przypadku zmiany miejsca zamieszaknia lub siedziby. Liczni dostawcy usług telefonicznych w sieciach stacjonarnych na pojęciu SN nadal opierają swoje systemy taryfikacji rozróżniając w swoich cennikach połączenia strefowe (tańsze) od międzystrefowych (droższych)[3].

W planie numeracji krajowej[4] strefa numeracyjna zdefiniowana jest jako część obszaru będąca częścią stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej, charakteryzująca się tym, że każdemu obszarowi SN przyporządkowany jest wskaźnik WSN, identyfikujący daną SN. Jednocześnie definicja ta dopuszcza pewne odstępstwa w przypadkach uzasadnionych potrzebami wynikającymi z wprowadzenia wybierania numeru krajowego Możliwe jest wtedy stosowanie jednego WSN dla kilku SN i wyróżnianie tych SN za pomocą pierwszych trzech cyfr numeru krajowego. Dodatkowo, na obszarach powiatów podzielonych granicami SN dopuszcza się przyznawanie zakresu numeracji innej SN występującej w tym powiecie, ze szczególnym uwzględnieniem przebiegu granic województw.

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Zarządzenie Ministra Łączności z dnia 28 czerwca 1996 r. w sprawie planu numeracji krajowej (M.P. 1996, 42, 407).
  2. ↑ „Obszar każdej z 49 SN pokrywa się z obszarem odpowiadającym obszarowi województwa zgodnie z podziałem administracyjnym kraju aktualnym w dniu 1 marca 1996 r. Nazwa SN jest taka sama jak nazwa miasta wojewódzkiego (stolicy województwa)”.
  3. ↑ Powiązanie cen usług telefonicznych ze strefami numeracyjnymi nie jest usankcjonowane żadnymi obowiązującymi w Polsce przepisami prawa, chociaż prawo tego nie zabrania.
  4. ↑ Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 1 czerwca 2011 roku w sprawie planu numeracji krajowej dla publicznych sieci telefonicznych (Dz.U. Nr 131, poz. 765 z poźn. zm.).

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Strefa_numeracyjna&oldid=51840482”