Pianowo
52°06′02″N 16°40′40″E/52,100556 16,677778| wieś | |
 Firma na Terenie Aktywizacji Gospodarczej Pianowo | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2011) |
235[2] |
| Strefa numeracyjna |
65 |
| Kod pocztowy |
64-000[3] |
| Tablice rejestracyjne |
PKS |
| SIMC |
0371765 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Kościan  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kościańskiego  | |
| 52°06′02″N 16°40′40″E/52,100556 16,677778[1]
| |
Pianowo (dawniej Pijanowo[4]) – wieś w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie kościańskim, w gminie Kościan[5].
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość leży pomiędzy drogą krajową nr 5 a linią kolejową Wrocław-Poznań[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Miejscowość pierwotnie związana była z Wielkopolską. Istnieje co najmniej od początku XVI wieku. Po raz pierwszy wymieniana w łacińskojęzycznym dokumencie z 1511 jako Pyanowo[7].
Miejscowość była cześciowo wsią szlachecką, a częściowo kościelną czyli należącą do kleru. W XVI wieku wieś należała do powiatu kościańskiego Korony Królestwa Polskiego i leżała parafii Kościan[7].
W 1511 szlachcic Bernard Najdek sprzedał Mikołajowi Ocieskiemu starostwo kościaskie, a w nim 2 łany folwarczne zwane Pianowo oraz dwa inne łany zwane Szyba, położone na przedmieściu Kościana koło Kurzej Góry[7].
W połowie XVI wieku właścicielem we wsi był Ambroży z Piasków koło Poznania pleban kościański. W 1554 zawarł on ugodę sądową z 6 mieszkańcami wsi Pianowo, którzy do końca życia Ambrożego mieli mu dawać z każdego łanu jedną grzywnę czynszu, dwa koguty i 30 jaj oraz będą pracowali dla niego sierpem i broną przez 2 dni w roku, a w razie potrzeby i więcej. W 1557 Ambroży pozywał Grzegorza Komeczkę i Jakuba Rupkę z Kurzej Góry o to, że bezprawnie zajęli jego role w Pianowie, które stanowiły uposażenie plebana w Kościanie. Pozwani zeznali, że ich przodkowie kupili te role, a oni sami już od dawna je posiadają. Rozsądzając sprawę biskup polecił, aby pozwani udowodnili, że ich role zostały kupione. Przy okazji odnotowano mieszkańców wsi Łukasza Herdstana, Marka Śmigielskiego, Grzegorza Koniecznego, Urszulę wdowę po Janie Sołtysie, Zofię wdowę po Aleksym Kosie oraz Jakuba Krupkę[7].
Wieś odnotowano również w historycznych rejestrach podatkowych. W 1581 odnotowano folwark Pianowo oraz płatność podatków od dwóch zagrodników, dwóch ratajów oraz wiatraka[7].
Wskutek II rozbioru Polski w 1793 wieś przeszła pod władanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. Majątek pod koniec XIX wieku liczył 4 dymy i 77 mieszkańców, z których 59 było katolikami, a 18 protestantami[4]. Obejmował obszar 163,40 ha[4]. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa leszczyńskiego[6]. W 2011 roku w Pianowie mieszkało 235 osób[2].
W Pianowie znajduje się zabytkowy zespół pałacowy z przełomu XIX i XX wieku, na który składają się pałac i park[8].
W Pianowie zlokalizowano tereny aktywizacji gospodarczej Gminy Kościan, gdzie swoją siedzibę ma m.in. spółka CDRL - właściciel marki Coccodrillo[9].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 99149
- ↑ a b woj. wielkopolskie >> pow. kościański >> gmina Kościan. Wszystkie dane dla miejscowości Pianowo. [w:] Bank Danych Lokalnych [on-line]. Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-07-01].
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 925 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ a b c Pijanowo albo Pianowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 123.
- ↑ Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1565, 13 lutego 2013. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-07-01].
- ↑ a b Alicja Dziewulska, Jan Maj: Kościan: mapa topograficzna Polski. Wydanie turystyczne. Warszawa: Państwowe Przedsiębiorstwo Geodezyjno-Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-149-6.
- ↑ a b c d e Gąsiorowski 1999 ↓, s. 640–641.
- ↑ Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków na terenie województwa wielkopolskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 85. [dostęp 2015-07-01].
- ↑ Gminne tereny aktywizacji gospodarczej [online] [dostęp 2023-09-24] (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Antoni Gąsiorowski: Słownik historyczno-geograficzny województwa poznańskiego w średniowieczu, cz. III, (L – Q), zeszyt 4, hasło „Pianowo”. Poznań: Wydawnictwo PTPN, 1999, s. 640–641.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Pianowo w „Słowniku historyczno-geograficznym województwa poznańskiego w średniowieczu”
- Pianowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. VIII: Perepiatycha – Pożajście, Warszawa 1887, s. 123.
- Pianowo, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XV, cz. 2: Januszpol – Wola Justowska, Warszawa 1902, s. 449.
| Wsie |
|
|---|---|
| Osady | |
| Osady leśne | |
| Przysiółki | |
| Integralne części wsi |
|
