Wikipedysta:94 Barti/brudnopis

Indeks percepcji korupcji, 2017 Transparency International

Korupcja na Ukrainie

Korupcja jest powszechnym problemem na Ukrainie . W 2018 r w międzynarodowym indeksie postrzegania korupcji Transparency International Ukraina zajęła 120 miejsce na 180 badanych krajów (postęp 10 miejsc na rok) . W 2012 r Ernst & Young, międzynarodowa firma audytorska, umieściła Ukrainę wśród trzech najbardziej skorumpowanych krajów świata, wraz z Kolumbią i Brazylią .

Służba dyplomatyczna Stanów Zjednoczonych opisała Ukrainę podczas prezydentury Leonida Kuczmy i Wiktora Juszczenki jako kleptokrację, jak wynika to z wycieku Wikileaks .

Korupcja w przemyśle

Łapówki są przyznawane w celu wygrania przetargu na usługi publiczne, regularnie lub w określonym czasie [6]. Ukraińcy twierdzą, że wręczają łapówki, ponieważ uważają, że jest to normalne i oczekiwane . Niektóre z największych łapówek zostały wycenione na ponad 1 milion dolarów . Badanie Management Systems International (MSI) 2008 wykazało, że najwyższy poziom korupcji zaobserwowano w inspekcji drogowej (57,5%), milicji (54,2%), służbie zdrowia (54%), sądach (49%) i szkolnictwie wyższym (43,6%) . 8 czerwca 2011 r Prezydent Ukrainy Wiktor Janukowycz powiedział, że korupcja pozbawia budżet państwa 2,5 mld USD dochodów rocznie, a dzięki umowom korupcyjnym w obszarze zamówień publicznych od 10% do 15% (7,4 mld USD) środków budżetowych jest defraudowanych w kieszeniach urzędników .

Według Amerykańskiej Agencji ds. Rozwoju Międzynarodowego (USAID), przyczynami korupcji na Ukrainie są słaby system sprawiedliwości i nadmierny nadzór nad nieprzejrzystym rządem w połączeniu ze związkami biznesowo-politycznymi i słabym społeczeństwem obywatelskim . Korupcja jest regularnie omawiana w ukraińskich mediach .

Indywidualne podejście do korupcji

Największymi odbiorcami łapówek są policja, służba zdrowia i edukacja . Pod koniec lat 2000. i na początku 2010 r około 67% Ukraińców, którzy mieli do czynienia z instytucjami rządowymi, twierdziło, że są bezpośrednio zaangażowani w transakcje korupcyjne . Podczas sondażu w 2010 r 30–49,9% respondentów przyznało, że w ciągu ostatniego roku wręczało łapówki dostawcom usług publicznych ; podczas przeprowadzania podobnego badania w 2007 r. 18–32% respondentów przyznało, że wręcza łapówkę . Podobny wskaźnik dla Wielkiej Brytanii w 2011 r. Wynosił 1,9% . Jednak w innym badaniu pod koniec 2008 r tylko 21% odpowiedziało, że w ciągu ostatnich 12 miesięcy oni lub członkowie ich rodzin zapłacili łapówkę w jakiejkolwiek formie; porównywalne dane dla Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii wynosiły odpowiednio 2% i 3% . W sondażu przeprowadzonym przez instytut badań rynkowych GfK latem 2001 r 43% stwierdziło, że nigdy osobiście nie wręczało łapówki .

W 2013 r. 74% nie zgłosiło osobistych przypadków korupcji; 24% obawiało się konsekwencji, 63% uważało, że nie ma to znaczenia .

W socjologicznym badaniu SG „Ocena” w listopadzie 2016 r 20–40% ludności Ukrainy było w taki czy inny sposób zaangażowane w korupcję w różnych segmentach życia gospodarczego, społecznego i publicznego.

Таблиця СП Рейтинг

Korupcja w polityce

Przez wiele lat po ogłoszeniu niepodległości Ukrainy powszechne było fałszowanie wyborów, głównie ze względu na wykorzystanie „zasobów administracyjnych” (możliwość wykorzystania sił politycznych, partii i kandydatów w wyborach do ich sytuacji politycznej lub powiązań z agencjami rządowymi, aby wpłynąć na wynik wyborów). Z drugiej strony, według Tarasa Kuzio, fałszowanie wyborów na Ukrainie nie może przekroczyć pięciu procent ogólnej liczby głosów . Bezpośrednie fałszerstwa wyborcze zmniejszyły się po wyborach prezydenckich w 2004 roku. Po drugiej turze wyborów Sąd Najwyższy Ukrainy orzekł, że ze względu na skalę fałszerstw niemożliwe stało się ustalenie wyników wyborów i wyznaczono powtórne głosowanie [23].

Od tego czasu politycy nadal twierdzą, że fałszerstwa wyborcze i sztuczki administracyjne nie zniknęły na Ukrainie w celu uzyskania większej liczby głosów na daną partię [23].

Ukraiński elektorat pozostaje bardzo sceptyczny co do integralności procesu wyborczego [24] (dane za 2010 r).

Służba dyplomatyczna USA argumentowała, że co najmniej kilka ukraińskich przedsiębiorstw państwowych zostało niesprawiedliwie sprywatyzowanych na rzecz przyjaciół politycznych [5]. Na poziomie regionalnym odnotowano również korupcję w związku z przydziałem ziemi [25].

Ukraińscy politycy regularnie oskarżają się wzajemnie o korupcję, twierdząc, że sami walczą z korupcją [26]. Na początku 2012 roku deputowany ludowy Roman Zabzalyuk „eksperymentalnie” dołączył do frakcji parlamentarnej reformy na rzecz przyszłości. Następnie twierdził, że ta frakcja kupuje swoich członków za 500 000 USD, płaci za przejście z innych grup parlamentarnych, a następnie płaci im miesięczną pensję w wysokości 20 000–25 000 USD. Zabzalyuk udawał, że cierpi na bardzo poważną chorobę, a w grupie „Reformy na przyszłość” otrzymał od niej około 100 000 dolarów na operację w Izraelu [27].

Ukraiński politolog Kostya Bondarenko twierdzi, że do 2010 r w ukraińskiej polityce istniała niepisana zasada: nie stawiano żadnych zarzutów członkom poprzedniego rządu, a ich następcy nie musieliby martwić się o to, czy w przyszłości poniosą konsekwencje [28]; jednak w 2010 i 2011 r „sprawy karne wszczęto przeciwko 78 byłym członkom rządu i ponad 500 sprawom karnym przeciwko obecnym urzędnikom” [28]. Niemniej jednak od 2010 r prasa ukraińska przyniosła tysiące przykładów spraw karnych, które wykazały bezprecedensową łagodność dla urzędników publicznych, a także polityków i biznesmenów związanych z Partią Regionów [29].

W marcu 2012 r. Minister spraw wewnętrznych Vitaliy Zakharchenko powiedział, że od 2010 r około czterystu polityków oskarżono o korupcję; większość z nich należy do Partii Regionów, Bloku Julii Tymoszenko i Naszej Ukrainy - Ludowej Samoobrony [30]. Nie jest jasne, ile z tych osób zostało postawionych przed sądem.

Ukraińskie środki masowego przekazu, w szczególności Ukraińska Prawda, regularnie publikują życie ukraińskich polityków i urzędników państwowych, milionerów, całkowicie niestosowne dla deklarowanych oficjalnych dochodów [31] [32].

Polityka lokalna

Kilku burmistrzów miast podejrzewano o wykorzystywanie swoich stanowisk we własnych interesach biznesowych [33].

Były burmistrz Czerkasy Siergiej Odarych był podejrzany o defraudację 600 000 $ z lokalnego budżetu [34].

Korupcja w sądownictwie

Ukraińscy politycy i analitycy opisują stan systemu sądownictwa Ukrainy jako niezwykle niezadowalający [35] [36] i wskazują na presję polityczną i przekupstwo wśród sędziów [37]. Niezależni prawnicy i obrońcy praw człowieka skarżą się, że ukraińscy sędziowie regularnie podejmują decyzje pod presją i zaniedbaniem [38]. Ukraiński system sądowniczy jest powszechnie uważany za skorumpowany [39]. Badanie przeprowadzone przez Ministerstwo Sprawiedliwości Ukrainy w 2009 r wykazało, że tylko 10% respondentów ufa systemowi sprawiedliwości. Mniej niż 30% uważa, że ​​można uzyskać sprawiedliwy proces w sądzie [35].
Chociaż zasadniczo niezależność sądownictwa istnieje, władza sądownicza i polityczna nie są w praktyce wystarczająco podzielone. Sędziowie są pod presją interesów politycznych i biznesowych [40].
W sierpniu 2014 r artykuł w gazecie „Ukraińska prawda” stwierdzał, że sędziowie otrzymali łapówki („od kilku do wielu tysięcy dolarów”), znacznie wyższe niż ich pensja (około 915 USD) [41]. Ukraińscy sędziowie są czasami aresztowani podczas otrzymywania łapówki [42].
Krytycy skarżą się również, że urzędnicy i ich dzieci (te ostatnie są znane jako „Majors” [43]) otrzymują łagodniejsze wyroki niż zwykli obywatele [44] [45].

Korupcja w szkolnictwie wyższym

Szkolnictwo wyższe na Ukrainie cierpi z powodu przekupstwa. 33% ankietowanych studentów zgłosiło, że spotkali się z korupcją w swojej instytucji, 29% słyszało o przypadkach korupcji od innych studentów, a 38% nie miało kontaktu z korupcją [46]. Według badania przeprowadzonego przez Transparency International w 2008 r 47,3% studentów wskazało, że są oskarżani o łapówki; z tego 29% dobrowolnie udzieliło łapówki [9] Studenci (doktoranci) mogą „kupić” wpis na uniwersytet, wyniki egzaminów, studia licencjackie lub doktorskie [9].
Łapówki wahają się od 10 do 50 dolarów za egzamin do kilku tysięcy za przyjęcie na uniwersytet. Według źródeł rządowych łapówki wahają się od 80 do 21 500 dolarów. Wynagrodzenia nauczycieli na Ukrainie są niskie w porównaniu z innymi zawodami; może to prowadzić do pokusy żądania łapówek [9].
Poszczególni urzędnicy byli narażeni na fałszowanie dokumentów dotyczących szkolnictwa wyższego [47].

Korupcja w biznesie

Przedsiębiorstwa stoją w obliczu korupcji, głównie w zakresie licencjonowania przedsiębiorstw, podatków i ceł [48]. Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju stwierdziła, że ​​korupcja jest „istotną przeszkodą” w prowadzeniu działalności gospodarczej na Ukrainie [49].

Badania przeprowadzone przez Ernst & Young w 2011 i 2012 r wykazały, że liczba najlepszych menedżerów przyjmujących łapówki wzrosła o 9% w 2011 r oraz 15% w 2012 r. Kolejne 4 procent było gotowych zapłacić łapówki w celu ukrycia informacji o wynikach ich działalności finansowej [4].

Oszacowano, że „korupcja zmusiła biznes do wejścia w szarą strefę, gdzie obecnie wytwarzamy 45% PKB” [50].

Przedstawiciel brytyjskiej firmy twierdził, że firmy zagraniczne często tracą kontrakty, jeśli nie płacą łapówek [38].

Korupcja w systemie ubezpieczeń społecznych

W 2012 r prezydent Wiktor Janukowycz powiedział, że tylko około 23 procent pieniężnych usług socjalnych trafia do tych, którzy naprawdę ich potrzebują. Ukraińskie środki masowego przekazu opublikowały wiele historii, takich jak nielegalne przyjmowanie deputowanych ludowych w Czarnobylu i wojskowe przywileje społeczne [4].

Korupcja w opiece zdrowotnej

Chociaż opieka medyczna w szpitalach państwowych jest teoretycznie bezpłatna dla Ukraińców, praktyka płacenia przez pacjentów stała się powszechna [51] [52].
W czerwcu 2012 r grupy zajmujące się prawami człowieka oskarżyły urzędników Ministerstwa Zdrowia o kradzież pieniędzy na leczenie pacjentów chorych na AIDS [en]: leki przeciw AIDS kupowano po bardzo wysokich cenach, za co przyznano łapówki [53] [54] .
W 2016 r. MOH uruchomił program outsourcingu zamówień na import niektórych leków. Zgodnie z programem MoH powierzył zakupy brytyjskiej agencji Crown Agents i kilku jednostkom ONZ. Liczba dostawców leków została zwiększona o około 10 razy. W rezultacie, w grudnia 2016 r., wydatki zmniejszyły się o 38% w porównaniu z rokiem poprzednim [55]

Administracja rządowa

Firmowy partner Arsen Avakov podejrzewa się o sprzeniewierzenie 300 milionów w metrze w Charkowie.

Koszty społeczne

Transparency International uważa, że od 30 do 50 procent wszystkich Ukraińców zmaga się z korupcją w agencjach rządowych [9]. Szacuje się, że od 2009 r Ukraińcy zapłacili około 3,5 mld UAH. (400 mln USD) łapówek rocznie [13]. W 2008 r liczba ta wyniosła 700 mln USD [56].

Dane socjologiczne

Zgodnie z wyżej wymienionym badaniem przedstawiciele skorumpowanego biznesu zidentyfikowali najbardziej skorumpowane organy państwowe:

1. usługi podatkowe (25%);
2. Agencja Zasobów Ziemi (7,1%);
3. Państwowa inspekcja samochodowa (5,1%);
4. służby celne (4%);
5. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (4%);
6. administracja regionalna (3,7%);
7. Prokuratura (3,3%);
8. Milicja (3,2%);
9. Służba sanitarna i epidemiologiczna (2,9%);
10. Państwowa usługa rejestracji (2,8%);
11. sądy (2,8%);
12. straż pożarna (2,5%);
13. instytucje medyczne (1,7%);
14. Państwowa Inspekcja Architektoniczna i Budowlana (1,6%);
15. komitety miejskie (1,4%).

Najczęściej łapówka była wymagana podczas kontroli przedsiębiorstw przez służby podatkowe, straż pożarną i podczas transakcji z VAT. Ponadto respondenci skarżyli się na przymus dawania łapówki lub płatności bez otrzymania dodatkowych usług podczas interakcji nie tylko z podatkiem, ale także z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych. Zgodnie z badaniem Agencja ds. Zasobów Lądowych, Państwowej Inspekcji Drogowej i administracji regionalnych [57] w pełni wykorzystuje dokumentację.

Transparency International wydaje raport roczny zawierający ocenę wskaźnika postrzegania korupcji w każdym kraju. Ta „ocena odnosi się do postrzegania korupcji w oczach biznesmenów i analityków i waha się od 100 (bardzo czysty) do 0 (bardzo wysoki poziom korupcji)” [58]. W raporcie z 2014 r Dania była najmniej skorumpowanym krajem z wynikiem 92, a najbardziej skorumpowanym z 174 krajów było Somalia i Korea Północna z liczbą 8 [59].

Poniższa tabela przedstawia miejsca Ukrainy w Indeksie postrzegania korupcji na podstawie rocznych sprawozdań Transparency International z 1999 r. Metody stosowane do oceny indeksu zmieniały się z roku na rok, dlatego nie zaleca się bezpośredniego porównywania lat.

TABELA

W 2015 r na wskaźniku postrzegania korupcji Ukraina zajęła 130 miejsce na 168 badanych krajów (obok Paragwaju i Komorów) [87].

Odbiór społeczny

Poniższa tabela przedstawia średnie szacunki postrzegania korupcji w poszczególnych instytucjach ukraińskiego społeczeństwa. Dane porównawcze dla Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych na rok 2009 są pokazane na dole tabeli.

Działania władz

1991-2013

Rada Najwyższa przyjęła szczegółowe ustawy dotyczące walki z korupcją w 1995 r [89], 2009 [90] i 2014 [91] roku.

Po zwycięstwie w wyborach w 2004 r Prezydent Ukrainy Wiktor Juszczenko obiecał „wojnę z korupcją” [92]. Kilku wpływowych urzędników zostało faktycznie aresztowanych lub przesłuchanych na początku 2005 r. (w tym przyszli ministrowie w rządzie Azarowa, Boris Kolesnikow [93] [94] [95] i Jurij Bojko [96] [97]). Były szef Służby Bezpieczeństwa Ukrainy Oleksandr Turczynow twierdził, że latem 2005 r Juszczenko zapobiegł dochodzeniu w sprawie korupcji między Naftohazem, a RosUkrEnergo [96] [97].

Badania przeprowadzone w listopadzie 2008 r. wykazały, że 73% osób na Ukrainie uważa, że ​​drugi rząd Tymoszenko jest nieskuteczny w zwalczaniu korupcji [18]. Podczas sondażu przeprowadzonego w 2001 r, kiedy Leonid Kuczma był prezydentem, 80% Ukraińców „w pełni lub ogólnie” zgodziło się ze stwierdzeniem: „Obecny rząd nie ma rzeczywistego interesu w karaniu korupcji” [7].

Ukraina przystąpiła do Grupy Państw przeciwko Korupcji (GRECO) w 2006 r. [98]

Podobnie jak jego poprzednik Juszczenko [92], prezydent Janukowycz (i premier Mykoła Azarow [99]) uczynił walkę z korupcją priorytetem w krajowym programie politycznym [100] [101] [102]. Przeciwnicy polityczni Janukowycza oskarżyli go o stosowanie procesów o podłożu politycznym objętych kampanią antykorupcyjną; szeroka opinia publiczna na Ukrainie w dużej mierze podzielała ten pogląd [103] [104] [38] [105]

Ambasador UE na Ukrainie Jose Manuel Pinto Teixeira oświadczył podczas konferencji inwestycyjnej 28 lutego 2012 r., że obietnice Janukowycza dotyczące reform antykorupcyjnych „nie przyniosły niestety żadnych rezultatów” [38].

Wreszcie szara strefa, wzrost korupcji i przekupstwa, nieodpowiedzialność władz i autorytarny charakter doprowadziły do ​​rewolucyjnego obalenia reżimu Janukowycza od 21 listopada 2013 r. do 22 lutego 2014 r. [106] [107].

Następcy Janukowycza

Po usunięciu Wiktora Janukowycza nowy prezydent Ukrainy Petro Poroszenko i rząd Arsenija Jaceniuka pod naciskiem opinii publicznej zaczęli przeprowadzać nowe reformy antykorupcyjne [108] [109] [110].

Przyjęto ustawę „O przywracaniu zaufania do sądownictwa na Ukrainie”, mającą na celu reformę systemu sądownictwa; Strategia antykorupcyjna na lata 2014–2017 [112]; Ustawa w sprawie definicji ostatecznych beneficjentów osób prawnych i osób publicznych [113]; utworzono nowe organy - Krajową Agencję ds. Zapobiegania Korupcji, Krajowe Biuro Antykorupcyjne, Rzecznik Praw Obywatelskich ds. Biznesu. Rozwija się e-administracja [114] [115] [116] [117] [118].

Trwają dyskusje na temat utworzenia Państwowego Biura Śledczego [119] i prokuratorów antykorupcyjnych [120].

Deregulacja jest uważana za skuteczny środek zwalczania korupcji, ponieważ prowadzi do zmniejszenia „skorumpowanych” funkcji państwa [121]. Podejmowane są kroki w tym kierunku (zatwierdzono plan środków na rzecz deregulacji działalności gospodarczej i uproszczenia podstawy regulacyjnej, anulowano niektóre licencje, certyfikaty, pozwolenia) [122] [123].

Walka z korupcją jest postrzegana jako ważny czynnik oporu wobec rosyjskiej agresji [124] [125]. Ambasador USA na Ukrainie Jeffrey Payett zasugerował, że „korupcja na najwyższym poziomie jest większym zagrożeniem dla Ukrainy niż rosyjskich czołgów” [126].

Jednak wyniki nowej polityki antykorupcyjnej władz w 2015 r. nie były widoczne dla przedsiębiorców. Badanie socjologiczne „Poziom postrzegania korupcji przez biznes”, przeprowadzone wśród 2741 dyrektorów ukraińskiego biznesu w lutym-marcu 2015 r., wykazało, że poziom korupcji w organach publicznych w ciągu ostatnich sześciu miesięcy nie zmienił się, a nawet pogorszył [57].

Eksperyment w Odessie

Zdaniem wpływowego brytyjskiego tygodnika The Economist, wkrótce po dojściu do władzy prezydent Poroszenko zdał sobie sprawę, że na Ukrainie nie ma odpowiedzialnych elit politycznych, które mogłyby pozbyć się korupcji i zaangażował w zarządzanie cudzoziemców [127]. W szczególności w lecie 2015 r. (29 maja) Michaił Saakaszwili, były prezydent Gruzji, został mianowany nowym gubernatorem regionu Odessy wraz ze swoim zespołem reformatorskim [128]. Saakaszwili uznał walkę z korupcją za swój priorytet i próbował zastosować w Odessie swoje doświadczenia z reformami w Gruzji [127]. Jednak już jesienią tego miał miejsce konflikt między Saakaszwilim a premierem Jaceniukiem, oligarchą Kołomojskim, a w grudniu z ministrem spraw wewnętrznych A. B. Avakowem [129].

2 listopada 2016 r. Centrum Obsługi Obywateli w Odessie - główne osiągnięcie Saakaszwilego - zostało zamknięte decyzją Rady Najwyższej [130] [131] [132]. Konflikt wokół Centrum doprowadził do dymisji Saakaszwilego i zakończenia eksperymentu w Odessie [133].

Zobacz także:

• Klan Dniepropietrowski
• Klan Doniecki
• "Rodzina" Janukowycza
• Bursztynowa walizka
• Stinging (polityka)
• Konflikt interesów
• Ukraińscy oligarchowie