Przejdź do zawartości

Ćwierćtalar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
8 groszy srebrnych (ćwierćtalar) z 1775 r.

Ćwierćtalargatunek pieniądza wprowadzony na ziemiach polskich za sprawą ordynacji menniczej z 1623 r[1].

Ćwierćtalary w rzeczywistości wprowadzono do obiegu w 1628 r., jako równowartość 5/6 złotego lub 22 groszy. Bito je wtedy z 7,21 gram srebra próby 875[1].

Przed 1623 r. funkcję ćwierćtalara pełnił ort, którego kurs w stosunku do talara (powinien wynosić 4:1), w związku z kolejnymi korektami, uległ rozerwaniu na przestrzeni kilkunastu lat od pojawienia się orta w obiegu w pierwszym dziesięcioleciu XVII w[1].

W reformie monetarnej Jana Kazimierza z 1650 r. nie było miejsca dla ćwierćtalarów. Powrócono do nich za czasów legalnych pod względem prawnym emisji Augusta III z lat 1760–1762, bijąc je na podstawie nowo przyjętej stopy menniczej, tzw. konwencyjnej. Jako ¼ talara gatunek ten stanowił wówczas równowartość 1 złotego polskiego, czyli 30 groszy i miały masę 7,306 grama srebra próby 756[1].

Pomimo tego, że system monetarny ostatniego Sasa stał się podstawą rozwiązań przyjętych w reformie Stanisława Augusta Poniatowskiego z 1766 r., ćwierćtalara przemianowano wtedy na 8 groszy srebrnych, o masie 9,35 grama próby 601. Ośmiogrosżówka srebrna została ostatecznie zniesiona w czasie insurekcji kościuszkowskiej, po wprowadzeniu rozporządzenia Rady Najwyższej Narodowej z 14 czerwca 1794 r[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e Adam Dylewski, Od denara do złotego. Dzieje pieniądza w Polsce, Katarzyna Kucharczuk (red.), wyd. pierwsze, Warszawa: CARTA BLANCA Sp. z o.o. Grupa Wydawnicza PWN, 2012, s. 164, ISBN 978-83-7705-206-8.