Świątynia Tongjiao
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Wyznanie | |
| Historia | |
| Data likwidacji |
zamknięta w połowie lat 50. XX w. |
| Data reaktywacji | |
| Dane świątyni | |
| Stan obecny |
czynna |
Położenie na mapie Chin  | |
 39°56′34,3″N 116°25′11,9″E/39,942861 116,419972
| |
Świątynia Tongjiao w Pekinie (chiń. upr. 北京通教寺; pinyin Běijing Tōngjiāo Sì) – świątynia buddyjska znajdująca się w Pekinie, w dzielnicy Dongcheng, pod numerem 19 w hutongu Zhenxian. Adres 东直门内北小街针线胡同19号 (Dongzhimen nei Beixiaojie Zhenxian hutong 19 hao)[1].
Świątynia składa się z głównej bramy, hali Daxiong, hali Sangharama, Hali Mistrzów, Hali Postu i kwater mniszek. Główny budynek to hala Daxiong o powierzchni ok. 300 m² pokryta zieloną dachówką; czczony jest tam Budda Amitabha. Łączna powierzchnia świątyni wynosi ok. 2500 m²[2].
Zbudowana za czasów dynastii Ming przez pałacowych eunuchów, za panowania mandżurskiego przekształcona w klasztor żeński i nazwana Tongjiao. Z początkiem lat 40. XX wieku świątynia popadła w ruinę[2] i mieszkała w niej tylko jedna mniszka – Yinhe (印和). W 1941 spotkała ona dwie mniszki z Fujianu Kaihui (開慧) i Shengyu (勝雨), które studiowały w Pekinie w Instytucie Fajie. Wspólnie postanowiły odrestaurować podupadłą świątynię, pozyskując pieniądze od kupców, urzędników i wojskowych Pekinu. Po remoncie świątynia została powiększona i otworzono w niej szkołę dla mniszek; uczyła w niej m.in. ważna mistrzyni vinaya, Cizhou (慈舟, 1877–1957). W 1949 w Tongjiao Si mieszkało 70 mniszek; jedną z ważnych uczennic szkoły była mniszka Longlian (You Yongkang, 游永康, 1909–2006), współautorka opracowanej w latach 1956–59 encyklopedii buddyjskiej, zasłużona w odbudowie szkolnictwa buddyjskiego w latach 80. i 90. XX w.[3]
Po 1955 świątynia została przekształcona w zakład pracy[3]. W czasie rewolucji kulturalnej mieścił się w niej posterunek policji. Została ponownie otwarta w 1981. Współcześnie pozostaje aktywnym klasztorem żeńskim i dostępna jest dla odwiedzających tylko dwa dni w miesiącu[4]. Tongjiao Si jest znanym ośrodkiem studiów buddyjskich dla mniszek i odbywają się w niej regularne praktyki religijne, jak comiesięczne siedmiodniowe uroczystości recytacji imienia Buddy i coroczne letnie praktyki vassa[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ 北京通教寺. 北京旅游 - 欣欣旅游网 CNCN.com. [dostęp 2016-04-17]. (chiń.).
- ↑ a b The Tongjiao Temple. W: Pin Liao, Tianxing Wang: Ancient Temples in Beijing. Beijing: China Esperanto Press, 1995, s. 144-145. ISBN 7-5052-0118-2.
- ↑ a b Elise A. DeVido. Networks and Bridges: Nuns in the Making of Modern Chinese Buddhism. „Chinese Historical Review”. 22 (1), s. 72-93, 2015. DOI: 10.1179/1547402X15Z.00000000041. ISSN 1547-402X. (ang.).
- ↑ James Baquet. Tongjiao Temple, Beijing. „Shenzhen Daily”, s. 15, 2013-03-11. Shenzhen Media Group. (ang.).
- ↑ Tzu-Lung Chiu. Rethinking the Precept of Not Taking Money in Contemporary Taiwanese and Mainland Chinese Buddhist Nunneries. „Journal of Buddhist Ethics”. 21, s. 9-56, 2014. ISSN 1076-9005. (ang.).