Żleb Paryskiego
Żleb Paryskiego – żleb w orograficznie prawych zboczach Doliny Roztoki w polskich Tatrach Wysokich. Nazwa autorstwa Władysława Cywińskiego nadana dla uczczenia Witolda Henryka Paryskiego – znanego polskiego tatrologa i taternika[1].
Żleb Paryskiego wcina się między dwie odnogi Świstowej Kopy. Odnoga północno-wschodnia tworzy jego orograficznie prawe ograniczenie, odnoga północna lewe (sięga tylko do połowy wysokości żlebu). Najniższa część żlebu podcięta jest gładkim progiem o wysokości 20 m (zimą jest on całkowicie zaśnieżony). Powyżej tego progu znajdują się przysypane szutrem skalne płyty, wyżej szereg niewielkich progów, z których najtrudniejszy do pokonania jest ostatni. Pierwsze przejście letnie (z ominięciem najniższego, 20-metrowego progu): 31 maja 1937: Józef Oppenheim, Witold H. Paryski, z przewodnikami: Jędrzej Marusarz Jarząbek, Stanisław Gąsienica-Roj, Jakub Gąsienica Wawrytko, Wojciech Wawrytko. Czas przejścia: 1 godz., 30 min, III stopień w skali trudności UIAA. Zimą przejście jest łatwiejsze, ale wskazane tylko przy bezpiecznych śniegach. Pierwsze przejście zimowe: 7 marca 1955: Antoni Gąsiorowski, B. Minicka i Jan Stryczyński[1].
Powyżej skalistej części Żlebu Paryskiego znajduje się trawiasto-kosówkowa depresja między górnymi częściami odnóg Świstowej Kopy. Dawniej depresją tą, nieco powyżej urwisk prowadził szlak turystyczny z Morskiego Oka przez Opalone do Doliny Pięciu Stawów Polskich. Przejście tej depresji było bardzo niebezpieczne i zdarzyło się tutaj wiele śmiertelnych wypadków (opis w artykule Świstowa Kopa)[2]. Obecnie szlak prowadzi inaczej, zachodnim zboczem grani na szczyt Świstowej Kopy[1].
W atlasie satelitarnym Tatr i Podtatrza żleb podpisany jest jako Żleb Siniaków[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Władysław Cywiński, Szpiglasowy Wierch, t. 11, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2005, ISBN 83-7104-034-2.
- ↑ Józef Nyka, Tatry Polskie. Przewodnik, wyd. 13, Latchorzew: Wydawnictwo Trawers, 2003, ISBN 83-915859-1-3.
- ↑ Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski, Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000, Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, ISBN 83-909352-2-8.