356 (1982)
 Fregata „356” | |
| Klasa |
fregata |
|---|---|
| Projekt | |
| Oznaczenie NATO |
Koni II |
| Historia | |
| Stocznia |
Stocznia im. Gorkiego, Zielonodolsk |
| Położenie stępki |
24 kwietnia 1981 |
| Wodowanie |
31 lipca 1982 |
 MW ZSRR
| |
| Nazwa |
SKR-471 |
| Wejście do służby |
17 sierpnia 1983 |
| Wycofanie ze służby |
luty 1984 |
 Kuba
| |
| Nazwa |
? (356) |
| Wejście do służby |
8 lutego 1984 |
| Wycofanie ze służby |
1996 |
| Los okrętu |
zatopiony jako sztuczna rafa na Kajmanach |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
standardowa 1520 t |
| Długość |
96,51 m |
| Szerokość |
12,56 m |
| Zanurzenie |
5,47 m |
| Napęd | |
| CODAG: 1 turbina gazowa o mocy 20 000 KM, 2 silniki wysokoprężne o mocy 16 000 KM, 3 śruby | |
| Prędkość |
29 węzłów |
| Zasięg |
4000 Mm przy prędkości 14 w. |
| Uzbrojenie | |
| 1×II wyrzutnia pocisków plot. Osa-M (20 rakiet) 4 działa plot. 76 mm AK-726 (2×II) 4 działka plot. 30 mm AK-230 (2×II) 2 wyrzutnie rbg RBU-6000 (2×XII) (120 rbg) | |
| Załoga |
108 |
356 – kubańska fregata radzieckiego projektu 1159T (w kodzie NATO: Koni II), z końcowego okresu zimnej wojny. Nosiła numer burtowy 356. Wodowana w 1982 roku, weszła do służby w Rewolucyjnej Marynarce Wojennej Kuby w 1984 roku. Wycofana ze służby w 1996 roku, po czym zatopiona jako wrak do nurkowania.
Budowa[edytuj | edytuj kod]
Fregata o numerze burtowym 356 (nazwa nieznana) była drugą z trzech jednostek radzieckiego projektu 1159T (w kodzie NATO: Koni II) zbudowanych dla Kuby na przełomie lat 70/80. XX wieku[1]. Stanowiły one typ małych fregat rakietowych budowanych w ZSRR wyłącznie na eksport dla zaprzyjaźnionych państw[2]. Odmiana projektu 1159T stanowiła wariant tropikalny okrętów, przystosowany do służby w ciepłym klimacie[3].
Stępkę pod budowę okrętu położono 24 kwietnia 1981 roku w stoczni nr 340 im. Gorkiego w Zielonodolsku, pod numerem stoczniowym 253, a kadłub wodowano 31 lipca 1982 roku[1]. Zgodnie z radziecką praktyką, po ukończeniu tymczasowo wcielono ją do służby w marynarce ZSRR 17 sierpnia 1983 roku pod radzieckim oznaczeniem SKR-471 i przypisano do Floty Bałtyckiej[2].
Opis[edytuj | edytuj kod]
Skrócony opis ogólny[edytuj | edytuj kod]
Okręt miał kadłub gładkopokładowy, stalowy, z nadbudówką na śródokręciu ze stopów lekkich[2]. Na pokładzie dziobowym i rufowym umieszczone były pojedyncze wieże artylerii uniwersalnej, a na pokładówce przed rufową wieżą, wysuwana wyrzutnia rakiet przeciwlotniczych Osa-M. Wyporność standardowa wynosiła 1520 ton, a pełna 1673 tony[4]. Długość wynosiła 96,51 m, szerokość 12,56 m, a zanurzenie maksymalne 5,47 m[4]. Załoga liczyła 108 osób[4][a].
Siłownia była w układzie CODAG i składała się z dwóch marszowych silników wysokoprężnych 68W o mocy łącznej 16 000 KM, napędzających dwie śruby, oraz turbiny gazowej mocy szczytowej M-8G o mocy 20 000 KM, napędzającej środkową śrubę[5]. Napęd pozwalał na osiągnięcie prędkości maksymalnej 29 węzłów oraz zasięgu 4000 mil morskich przy prędkości ekonomicznej 14 w lub 1900 Mm przy prędkości maksymalnej[4].
Uzbrojenie i wyposażenie[edytuj | edytuj kod]
Główne uzbrojenie artyleryjskie stanowiły cztery armaty uniwersalne kalibru 76 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-726, z zapasem 1200 nabojów[4]. Ich ogniem kierował radar artyleryjski MR-105 Turiel[4]. Uzbrojenie artyleryjskie uzupełniały cztery działka przeciwlotnicze kalibru 30 mm w dwóch dwudziałowych wieżach AK-230, sprzężone z radarem kierowania ogniem MR-104 Ryś[4]. Uzbrojenie rakietowe stanowiła dwuprowadnicowa wyrzutnia ZIF-122 dla rakiet przeciwlotniczych bliskiego zasięgu systemu Osa-M, z zapasem 20 pocisków 9M33[4].
Do zwalczania okrętów podwodnych służyły dwie dwunastoprowadnicowe wyrzutnie RBU-6000 Smiercz-2 rakietowych bomb głębinowych, z zapasem 120 bomb RGB-60[4]. Uzupełniały je dwie zrzutnie dla 12 bomb głębinowych B-1[4]. Okręt mógł zabrać 14 min na torach minowych[4][b].
Wyposażenie radiolokacyjne, oprócz systemów kierowania ogniem, stanowiła stacja radiolokacyjna dozoru ogólnego MR-302 i stacja wyszukiwania celów Fut-N[4]. Ponadto okręt miał radar nawigacyjny Don-2[4]. Do wykrywania okrętów podwodnych służyła stacja hydrolokacyjna MG-311 Wyczerga[4]. Okręt miał też wyposażenie walki radioelektronicznej w postaci stację rozpoznawczej Bizań-4B[4]. Do walki elektronicznej służyły nadto dwie szesnastoprowadnicowe wyrzutnie celów pozornych PK-16[6].
Służba[edytuj | edytuj kod]
Fregata wypłynęła na Kubę z Morza Czarnego jeszcze pod banderą radziecką, jako SKR-471, z tymczasowym numerem burtowym 848[2]. 3 stycznia 1984 roku przeszła przez Bosfor[7]. 8 lutego 1988 roku została wcielona do służby kubańskiej[7]. Nazwa okrętu w służbie kubańskiej nie jest znana w publikacjach, natomiast otrzymał on numer burtowy 356[8].
Fregata bazowała w Cienfuegos[6]. Informacje o jej służbie nie były ujawniane i nie są bliżej znane w publikacjach[8]. W związku z kryzysem gospodarczym na Kubie, w latach 90. większość jej okrętów utraciła sprawność, a jedna z fregat projektu 1159T została skanibalizowana na części[6]. Po zaledwie dwunastoletniej służbie, fregata została wycofana ze służby w 1996 roku[8].
Okręt został następnie sprzedany na Kajmany w celu zatopienia jako atrakcja turystyczna. Został tam przemianowany na MV „Captain Keith Tibbetts”, od nazwiska lokalnego polityk i nurka, po czym we wrześniu 1996 roku samozatopiony koło Cayman Brac jako sztuczna rafa i wrak do nurkowania[9].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Według źródeł zachodnich, załoga liczyła 110 osób (Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 153).
- ↑ Według innych źródeł, mógł zabierać 22 miny (Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Rochowicz 2020 ↓, s. 46, 52-53.
- ↑ a b c d Rochowicz 2020 ↓, s. 46.
- ↑ Rochowicz 2020 ↓, s. 52-53.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Rochowicz 2020 ↓, s. 47.
- ↑ Rochowicz 2020 ↓, s. 46-47.
- ↑ a b c Jane’s Fighting Ships 1996–97 ↓, s. 153.
- ↑ a b Jane’s Fighting Ships 1986-87 ↓, s. 124.
- ↑ a b c Rochowicz 2020 ↓, s. 53-54.
- ↑ MV Captain Keith Tibbetts (+1996) [online], wrecksite [dostęp 2023-11-02] (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jane’s Fighting Ships 1986-87. John Moore (red.). Londyn: Jane’s Publishing Company, 1986. ISBN 0-7106-0828-4. (ang.).
- Jane’s Fighting Ships 1996-97. Richard Sharpe (red.). Londyn: Jane’s Information Group, 1986. ISBN 0-7106-1355-5. (ang.).
- Robert Rochowicz. Fregaty na eksport. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 1-2/2020. XXV (196), s. 44-54, styczeń – luty 2020. ISSN 1426-529X.