RBU-6000

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
RBU-6000

RBU-6000 Smiercz-2 (ros. РБУ-6000 «Смерч-2») — radziecka wyrzutnia rakietowych bomb głębinowych na podstawie stacjonarnej, regulowanej w dwóch płaszczyznach z dwunastoma wyrzutniami ułożonymi w okręgu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

System uzbrojenia do zwalczania okrętów podwodnych Smiercz-2 (pol. tornado) został opracowany w ZSRR w Moskiewskim Instytucie Techniki Torpedowej, pod kierunkiem głównego konstruktora W. Mastałygina, wraz z systemem Smiercz-3 (RBU-1000)[1]. Przeznaczony był do niszczenia okrętów podwodnych i obrony przed torpedami[1]. Składał się z rakietowych bomb głębinowych RGB-60, dwunastoprowadnicowej wyrzutni RBU-6000 i systemu kierowania uzbrojeniem Buria (pol. burza)[1]. Oznaczenie wyrzutni jest skrótem od rieaktiwno-bombomiotnaja ustanowka (Реактивно-бомбомётная установка), z liczbą oznaczającą zaokrąglony zasięg w metrach, a oznaczenie bomb jest skrótem od rieaktiwnaja głubinnaja bomba. System wszedł na uzbrojenie marynarki ZSRR w 1961 roku[1]. Oba systemy Smiercz-2 i 3 stanowiły pierwsze wyrzutnie rakietowych bomb głębinowych z automatycznym przeładowaniem w ZSRR[1].

System Smiercz-2 stał się następnie szeroko stosowany na prawie wszystkich nowo budowanych radzieckich dużych okrętach bojowych oraz niektórych zagranicznych z bloku wschodniego oraz Indii[2]. Z eksportowymi jednostkami trafił też za granicę.

Opis[edytuj | edytuj kod]

Moment strzału z korwety projektu 133 „Kałmykija”

Zasięg strzału wynosi 5800 m[1]. Bomby RGB-60 mają kaliber 212 mm, długość 1830 mm i masę 119,5 kg[1]. Przeznaczone są do zwalczania celów na głębokościach do 450 m, a szybkość tonięcia wynosi 11,6 m/s[1]. Prędkość lotu sięga 400 m/s[1]. Bomby mają zapalnik kontaktowy UDW-60 oraz akustyczny niekontaktowy WB-2 o zasięgu działania do 6 metrów[1]. Przy wybuchu jednej bomby wybuchają pozostałe z salwy w promieniu 50 m[1].

Wyrzutnia RBU-6000 jest dwunastoprowadnicowa, obrotowa, przeładowywana automatycznie z magazynu pod pokładem przez pojedynczy luk po jej ustawieniu pionowym[1]. Masa wyrzutni wynosi 3100 kg, długość 2000 mm, szerokość 2250 mm i wysokość 1700 mm[1]. Kąt nachylenia wyrzutni wynosi od -90° (do ładowania) do +65°[1]. W trybie automatycznym szybkość obrotu wynosi 30°/s, a w ręcznym 4°/s[1].

Według informacji zachodnich, system może być używany także do ostrzału celów brzegowych[3].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

System RBU-6000 Smiercz-2 używany był na okrętach radzieckich (w nawiasach nazwy kodowe NATO):

Okręty innych państw:

Lista nie jest pełna.


Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Kostriczenko i Prostokiszyn 1999 ↓, s. 12.
  2. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. całość.
  3. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 357.
  4. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 374-395
  5. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 415.
  6. ↑ a b Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 325.
  7. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 644.
  8. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 135.
  9. ↑ Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995 ↓, s. 312.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • W. Kostriczenko, A. Prostokiszyn. „Pojuszczije friegaty”. Bolszyje protiwołodocznyje korabli projekta 61. „Morskaja Kollekcyja”. Nr 1/1999, 1999. Moskwa. (ros.). 
  • Conway’s All the world’s fighting ships 1947–1995. Robert Gardiner, Stephen Chumbley (red.). Annapolis: Naval Institute Press, 1995. ISBN 1-55750-132-7. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=RBU-6000&oldid=72231973”