Przejdź do zawartości

AA (parowóz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
AA
Ilustracja
Producent

Woroszyłowgradzka Fabryka Lokomotyw

Lata budowy

1934

Układ osi

2′G2

Wymiary
Masa służbowa

208 t (bez tendra)

Masa przyczepna

140 t

Długość

20 655 mm[1]

Wysokość

5247 mm

Rozstaw osi skrajnych

17 320 mm

Średnica kół napędnych

1600 mm (bez obrzeży: 1450 mm)

Średnica kół tocznych

760 / 1050 mm

Napęd
Trakcja

parowa

Ciśnienie w kotle

17 at

Powierzchnia ogrzewalna kotła

448 m²[2]

Powierzchnia przegrzewacza

174 m²

Powierzchnia rusztu

12 m²

Średnica cylindra

740 mm

Skok tłoka

810 mm

Parametry eksploatacyjne
Moc znamionowa

3700 KM

Maksymalna siła pociągowa

32 000 kg

Prędkość konstrukcyjna

70 km/h

AA – prototyp radzieckiego, ciężkiego parowozu z 1934 r. Pozostaje najcięższym parowozem jednoczłonowym, jaki kiedykolwiek zbudowano. Posiadał 7 osi wiązanych (napędowych) i 4 toczne. Projekt ten okazał się fiaskiem technicznym. Oznaczenie serii AA pochodziło od inicjałów działacza komunistycznego Andrieja Andriejewa. Zbudowano tylko jeden egzemplarz AA20-1.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Projekt wstępny parowozu, o układzie osi 1'G2' (rosyjski zapis: 1-7-2), został sporządzony w 1931 roku przez zespół młodych absolwentów Moskiewskiego Instytutu Inżynierów Transportu, w celu uzyskania lokomotywy o maksymalnej sile pociągowej, w granicach dopuszczalnego nacisku osi 20 ton. W założeniu, miała ona doprowadzić do większej ekonomii przewozów, tym bardziej że na wielkim ruszcie można było spalać gorsze gatunki węgla[1]. Projekt szczegółowy powstał w Woroszyłowgradzkiej Fabryce Lokomotyw w Woroszyłowgradzie (ob. Ługańsk), przy tym dodano dodatkową oś toczną z przodu, tworząc układ osi 2'G2' (rosyjski zapis: 2-7-2). Napędowa była czwarta oś wiązana. W celu umożliwienia pokonywania łuków, pierwsza i druga oś wiązana miała możliwość przesuwu na boki po 27 mm, siódma oś o 35 mm, a koła trzeciej, czwartej i piątej osi nie miały obrzeży, natomiast ich obręcze były poszerzone do 175 mm[1].

Parowóz otrzymał oznaczenie serii AA (Andriej Andriejew). Zbudowano tylko jeden egzemplarz, oznaczony AA20-1 (liczba 20 w pełnym oznaczeniu określała nacisk osi)[1]. 1 stycznia 1935 parowóz ten ukończono i wysłano do Moskwy. Odbył w tym roku kilka jazd próbnych, podczas których wyszedł na jaw szereg wad konstrukcyjnych. Okazało się także, że parowóz powodował uszkodzenia toru, wykolejał się na zwrotnicach, a z uwagi na wymiary, nie mieścił się na obrotnicach i w lokomotywowniach. Wobec tego zaprzestano jego eksploatacji i dalszych prac nad projektem. W 1960 roku prototyp został zezłomowany[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e W.A. Rakow, Łokomotiwy..., s. 269–270.
  2. W.A. Rakow, Łokomotiwy..., s. 271.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • (ros.) W.A. Rakow, Łokomotiwy otieczestwiennych żeleznych dorog 1845-1955, Moskwa 1995, ISBN 5-277-00821-7.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Zdjęcia i opisy w jęz. angielskim: