Abrahamici

Abrahamici, izraelici – grupa religijna zaistniała w Czechach, w okolicach Pardubic, ok. połowy XVIII wieku.

Członkowie tej denominacji pochodzili z chłopskich środowisk zarówno chrześcijańskich (katolickich i protestanckich), jak i żydowskich. Ich powstanie było pod pewnym wpływem idei reformatorskich, m.in. husyckich. Nazywano ich abrahamitami, gdyż deklarowali się być wyznawcami religii, którą wedle nich Abraham głosił przed przyjęciem nakazu obrzezania.

Abrahamici wierzyli w Boga, w nieśmiertelność duszy, potępienie lub docenienie dobrych uczynków w przyszłym życiu. Abrahamici odrzucali część Biblii, m.in. Prawo Mojżeszowe oraz istnienie grzechu pierworodnego. Ich chrzest, który praktykowali w miejsce obrzezania miał więc inne znaczenie od chrztu chrześcijańskiego. Odrzucali również naukę o Trójcy Świętej, a więc i boskość Jezusa.

Pod wpływem oskarżeń m.in. natury moralnej zostali, w wyniku odrzucenia przez nich warunków edyktu tolerancyjnego Józefa II (zmuszającego ich do przyłączenia się do dowolnego oficjalnego wyznania) - skazani na wygnanie. W roku 1782 ostatnia setka rodzin przeniosła się do Siedmiogrodu. Tam, po krótkim czasie wymarli bądź się zasymilowali.