Adamoli-Cattani
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Farina i Officine Moncenisio |
| Konstruktor |
Carlo Adamoli i Enea Cattani |
| Typ |
samolot myśliwski |
| Konstrukcja |
dwupłat o konstrukcji drewnianej |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
1918 |
| Lata produkcji |
1918 |
| Liczba egz. |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 silnik gwiazdowy, 9-cylindrowe „Le Rhône” |
| Moc |
200 KM (147 kW) (teoretyczna) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
8,60 m |
| Długość |
6,10 m |
| Masa | |
| Własna |
470 kg |
| Startowa |
675 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
300 km/h |
| Długotrwałość lotu |
2,25 godz. |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 2 karabiny maszynowe kal. 7,7 mm | |
| Użytkownicy | |
 Włochy
| |
| Rzuty | |
|
| |
Adamoli-Cattani – włoski samolot myśliwski z okresu po I wojny światowej.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot został opracowany dwóch włoskich konstruktorów Carlo Adamoliego i Enea Cattaniego. Był to najmniejszy włoski samolot myśliwski.
Samolot był dwupłatem o konstrukcji całkowicie drewnianej i został wyposażony w najnowocześniej wówczas silnik gwiazdowy „Le Rhône” o mocy teoretycznej 200 KM. Budowę jego prototypu rozpoczęto w wytwórni „Farina” w Turynie, a potem kontynuowano w wytwórni „Officine Moncenisio” w Condove, gdzie ostatecznie zbudowano jego prototyp w 1918 roku.
Po poddaniu go próbą fabrycznym okazało się, że silnik nie spełnia wymagań i osiąga moc 160 KM. Co powodowało, że samolot miał duży niedobór mocy. W związku z tym ostatecznie zrezygnowano z dalszych prac nad nim.
Użycie w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
Prototyp samolotu Adamoli-Cattani był używany tylko do prób fabrycznych.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Samolot Adamoli-Cattani był dwupłatem o konstrukcji całkowicie drewnianej.
Kadłub miał konstrukcję kratownicową, krytą płótnem. Płaty górny i dolne różniły się długością, połączone były kratownicom, przy czym była ona wykonana ze sztywnych rurek, co było nowością. Z przodu kadłuba był umieszczony silnik gwiazdowy, chłodzony powietrzem, a za nim jednomiejscowa kabina pilota. W kadłubie umieszczone były dwa karabiny maszynowe kal. 7,7 mm.
Podwozie było stałe, klasyczne z płetwą ogonową.
Napęd stanowiły silnik gwiazdowy, 9-cylindrowy, o teoretycznej mocy 200 KM.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiliam Green, Gordon Swanborough: The complete book of fighters : an illustrated encyclopedia of every fighter aircraft built and flown. Londyn: Salamander Book Ltd., 2001, s. 8. ISBN 978-1-84065-269-7. (ang.).