Adlafia bryophila
| Systematyka[1] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Supergrupa | |||
| Królestwo | |||
| Gromada | |||
| Klasa | |||
| Podklasa |
Bacillariophycidae | ||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
Adlafia bryophila | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Adlafia bryophila (J.B.Petersen) Lange-Bertalot & Metzeltin 1998 The diatoms Biology and morphology of the genera. pp. [i-ix], 1-747. Cambridge: Cambridge University Press. | |||
| Synonimy | |||
| |||
Adlafia bryophila (syn. Navicula bryophila[2]) – gatunek okrzemek występujący w czystych wodach słodkich[3]. Pierwszy raz opisany w Islandii[1]. Jest kosmopolityczny i spotykany w różnych siedliskach.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Okrywy z często równoległymi, rzadziej lekko wypukłymi brzegami, lekko wyciągniętymi, tępo zaokrąglonymi końcami. Długość 10–20 (25) μm, szerokość (2,5) 3–4 μm. Prążki 29–36 w 10 μm, silnie promieniste, poniżej końców gwałtownie zmieniają się na konwergentne. W części środkowej okrywy niektóre prążki mogą być naprzemiennie silniej lub słabiej skrócone. Pole środkowe bardzo małe, czasami nie występuje ze względu na niejednakowo skrócone prążki. Rafa nitkowata[3].
Ekologia[edytuj | edytuj kod]
Gatunek występuje przede wszystkim w strumieniach i jeziorach Europy środkowej, natomiast w większych rzekach niemal nie występuje. Optymalne warunki występowania znajduje w jeziorach górskich, ale także i w wodach stojących obszarów wyżynnych i na nizinach. Miejscami występuje w populacjach reprezentowanych przez liczne osobniki. Wrażliwa na zanieczyszczenia organiczne przekraczające poziom słabej β-mezosaprobii, przy czym bardzo tolerancyjna względem mineralizacji[3]
W polskim wskaźniku okrzemkowym dla oceny stanu ekologicznego rzek (IO) przypisano mu wartość wskaźnika trofii równą 1,3 natomiast wskaźnika saprobii 1,1, co potwierdza preferencje do wód dość czystych. Gatunek referencyjny dla rzek o podłożu węglanowym i krzemianowym[2].
Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]
Podobnym z wyglądu gatunkiem jest Adlafia suchlandtii, ale ona posiada co najwyżej lekko wyciągnięte końce, przeciętnie nieco węższe okrywy i rzadziej ustawione prążki (26–28 w 10 μm). Rzadko występująca Adlafia aquaeductae (Krasske) Lange-Bertalot jest większa (długość 20–26 μm, szerokość 4–4,5 μm) i posiada większe, poprzecznie rozszerzone pole środkowe[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Adlafia bryophila (J.B.Petersen) Lange-Bertalot :: Algaebase [online], www.algaebase.org [dostęp 2019-01-14].
- ↑ a b Aleksandra Zgrundo, Podręcznik do monitoringu i oceny rzecznych jednolitych części wód powierzchniowych na podstawie fitobentosu, Łukasz Peszek, Anita Poradowska, Warszawa 2018, s. 28, 45.
- ↑ a b c d Małgorzata Bąk i inni, "Klucz do oznaczania okrzemek w fitobentosie na potrzeby oceny stanu ekologicznego wód powierzchniowych w Polsce", wyd. I, Warszawa 2012, s. 39, ISBN 978-83-61227-96-0.