Agonistyka
Agonistyka – w antycznej Grecji wszelka rywalizacja w agonach teatralnych lub sportowych. Pochodzi od greckiego słowa agonistikós (zapaśniczy)[1][2][3].
W prakseologii i teorii organizacji to także nauka o walce. Przykładem szczególnym agonistyki, jako nauki jest machologia, Emanuela Laskera, który w swoich książkach filozoficznych tworzy naukę walki, w której streszcza zasady szachów i przenosi je do innych sfer życia. Przykładem agonistyki na polskim gruncie naukowym, jest teoria walki Tadeusza Kotarbińskiego (agonologia), którą sformułował w swoim dziele Z ogólnej teorii walki[4][5].
W teorii politycznej, istnieje pojęcie polityki agonistycznej akceptującej konflikt i umożliwiającej dalszy rozwój systemu demokratycznego[6].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ agonistyka. Słownik Języka Polskiego PWN. [dostęp 2018-02-25]. (pol.).
- ↑ agonistyka. Słownik Języka Polskiego PWN pod red. Witolda Doroszewskiego. [dostęp 2018-02-25]. (pol.).
- ↑ Anna Rambiert: Bieg Pawła z Tarsu, czyli spotkania z grecką agonistyką. Wrocław: Wydawnictwo Wrocławskiej Księgarni Archidiecezjalnej, 2013. [dostęp 2018-02-26]. (pol.).
- ↑ Agonistyka. Encyklopedia ENCENC. [dostęp 2018-02-25]. (pol.).
- ↑ Emanuel Lasker. Kölner Schachklub Dr. Lasker 1861 e.V.. [dostęp 2018-02-25]. (niem.).
- ↑ Filip Biały. Konflikt jako wartość? Demokracja agonistyczna a populizm europejski w ujęciu Chantal Mouffe. „Refleksje. Pismo naukowe studentów i doktorantów WNPiD UAM”. 1, s. 219-233, 2010. Poznań: Wydawnictwo Naukowe WNPiD UAM. ISSN 2081-8270. (pol.).