Agrilus ika

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Agrilus ika
Jendek et Grebennikov, 2019
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

chrząszcze

Podrząd

chrząszcze wielożerne

Rodzina

bogatkowate

Podrodzina

Agrilinae

Plemię

Agrilini

Rodzaj

Agrilus

Gatunek

Agrilus ika

Agrilus ikagatunek chrząszcza z rodziny bogatkowatych i podrodziny Agrilinae.

Gatunek ten opisany został w 2019 roku przez Eduarda Jendeka i Wasilija Griebiennikowa na łamach Zootaxa. Jako miejsce typowe wskazano wieś Barana na wyspie Quadalcanal[1].

Chrząszcz o wrzecionowatym w zarysie ciele długości 5,9–6,6 mm. Wierzch ciała jest wypukły, jednolicie ubarwiony. Głowa wyposażona jest w oczy złożone o średnicy większej niż połowa szerokości ciemienia. Ciemię jest gęsto pomarszczone i ma pośrodkowy wcisk. Czułki mają piłkowanie zaczynające się od czwartego członu i rozprostowane sięgają przednich kątów przedplecza. Przedplecze jest podłużne do kwadratowego, najszersze pośrodku; ma łukowaty i szeroki płat przedni na wysokości kątów przednich, lekko łukowate i z tyłu zafalowane brzegi boczne oraz ostre kąty tylne. Na powierzchni przedplecza występuje pełny wcisk środkowy i para wcisków bocznych. Prehumerus jest rozwinięty w formę żebrowatą. Boczne żeberka przedplecza są umiarkowanie zbieżne. Tarczka jest przysadzista. Pokrywy są w całości owłosione i mają wspólnie łukowaty wierzchołek. Przedpiersie ma łukowato, płytko i wąsko wykrojoną odsiebną krawędź płata oraz płaski, wyraźnie rozszerzony wyrostek międzybiodrowy. Wyrostek międzybiodrowy zapiersia jest płaski. Odwłok ma niezmodyfikowany pierwszy z widocznych sternitów (wentryt) oraz łukowatą wierzchołkową krawędź pygidium. Genitalia samca symetrycznym edeagusem o środkowym płacie znacznie szerszym niż paramery[1].

Owad orientalny, endemiczny dla Wysp Salomona, znany tylko z miejsca typowego[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Eduard Jendek, Vasily V. Grebennikov. Twenty more new species of Agrilus (Coleoptera: Buprestidae: Agrilinae) from the Oriental region. „Zootaxa”. 4564 (2), s. 449–469, 2019. DOI: 10.11646/zootaxa.4564.2.7.