Aleksandr Prowaliński

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Aleksandr Prowaliński, właśc. Aliaksandr Pravalinski, Александр Провалинский (ur. 7 lipca 1993 w Mohylewie) – artysta sztuk wizualnych, reżyser światła, malarz, grafik. Absolwent State Art College na Wydziale Malarstwa Sztalugowego oraz Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie na Wydziale Grafiki. Białorusin i Polak.

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Aleksandr Prowaliński jest twórcą interdyscyplinarnym[1]. Szczególnie istotne są dla niego malarstwo i teatr[2].

Jego pierwszym medium było malarstwo, którym pasjonował się już od dzieciństwa. W Białorusi ukończył State Art Collage na wydziale malarstwa sztalugowego[3]. Ukończył również Wydział Grafiki na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, co pozwoliło mu znacznie powiększyć arsenał wykorzystywanych technik. Jest autorem obrazów olejnych, akwafort, akwatint, kolaży oraz dzieł łączących te techniki[3].

Z teatrem związany jest od 2014 roku dzięki współpracy z Jacqueline Sobiszewski[4]. Współpracował przy ponad 50 produkcjach teatralnych[4] z twórcami teatralnymi, operowymi oraz performerami w Polsce i za granicą między innymi: Grzegorzem Jarzyną, Krystianem Ladą, Eweliną Marciniak, Natalią Korczakowską, Jakubem Skrzywankiem, Małgorzatą Wdowik, Martą Ziółek, Anną Nowicką, Anią Nowak. Prowadzi zróżnicowaną praktykę artystyczną skoncentrowaną na reżyserii światła i poszerzoną o scenografię czy kostiumy.

Jak podkreśla artysta, jego wrażliwość oscyluje więc pomiędzy zachwytem nad ulotnością chwili, a potrzebą jej skondensowania, zatrzymania i utrwalenia w postaci obrazu. Te dwie, wydawałoby się, przeciwstawne tendencje są dla artysty szczególnie inspirujące i napędzają jego rozwój artystyczny[5].

W 2022 został nominowany do najważniejszej litewskiej nagrody z dziedziny sztuk performatywnych, „Złotego Krzyża Sceny”, za reżyserię światła do spektaklu „Solaris 4" w reżyserii Grzegorza Jarzyny[6]. Wraz z Janem Baszakiem otrzymał nagrodę Boska Komedia za scenografię do spektaklu „Niepokój przychodzi o zmierzchu” (Wrocławski Teatr Pantomimy - Wroclaw Mime Theatre). „Za prowokujące do myślenia, unikatowe, operujące prostą, acz wyraźną grafiką dekoracje pozwalające zanurzyć się w atmosferę przedstawienia – umożliwiające widowni dotknięcie mrocznej strony opowieści”.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Polak i Białorusin, urodził się i wychował w Mohylewie. Mieszka w Polsce od 2013 roku. Jest osobą otwarcie nieheteroseksualną, a wątki związane z emancypacją są szeroko obecne w jego twórczości[7]. Artysta żyje w Warszawie.

Wybrane realizacje teatralne[edytuj | edytuj kod]

  • Grindr, reż. Piotr Trojan,
  • Piłkarze, reż. Małgorzata Wdowik,
  • So emotional, reż. Marta Ziółek,
  • Dwa miecze reż. Grzegorz Jarzyna,
  • Kordian, reż. Jakub Skrzywanek,
  • Biesy, reż. Natalia Korczakowska,
  • 27 Grudnia, reż. Jakub Skrzywanek,
  • 2020:Burza, reż. Grzegorz Jarzyna,
  • Raw Light, reż. Anna Nowicka,
  • Wstyd, reż. Małgorzata Wdowik,
  • Florencia en el Amazonas, reż. Krystian Lada,
  • Resztki, reż. Ewelina Marciniak,
  • Larva, reż. Marta Ziółek,
  • Inflammation, reż. Ania Nowak,
  • Der Widerspenstigen Zähmung, reż. Ewelina Marciniak,
  • Comfort Starving, reż. Krystian Lada,
  • The Man with Night Sweats, reż. Krystian Lada,
  • Solaris 4, reż. Grzegorz Jarzyna,
  • SPARTAKUS. Miłość w czasach zarazy, reż. Jakub Skrzywanek,
  • Underground girls, reż. Jakub Skrzywanek (reżyseria światła, kostiumy, scenografia),
  • Aria di Potenza, reż. Krystian Lada (reżyseria światła, scenografia),
  • Les contes d’Hoffmann, reż. Krystian Lada (reżyseria światła),
  • Niepokój przychodzi o zmierzchu, reż. Małgorzata Wdowik (reżyseria światła, scenografia),
  • Chłopaki płaczą, reż. Michał Buszewicz (reżyseria światła),
  • Messa da requiem, reż. Krystian Lada (reżyseria światła),
  • Das Tove - Projekt, reż. Ewelina Marciniak (reżyseria światła).

Wybrane wystawy indywidualne i zbiorowe[edytuj | edytuj kod]

  • Indywidualna wystawa prac malarstwa i grafiki, Galeria Freta Warszawa, 2015,
  • Detision Exhibition, Leeds, Wielka Brytania, 2015 (wystawa zbiorowa),
  • Figurama, Praga, Czechy, 2016 (wystawa zbiorowa),
  • Event Horizon, Xabia, Hiszpania, 2021 (wystawa indywidualna),
  • Twilight, Casa Recoleto, Xabia, Hiszpania, 2023 (wystawa indywidualna).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Aleksandr Prowaliński [online], BYŁAM WIDZIAŁAM [dostęp 2022-06-28] (pol.).
  2. ↑ i, Aleksandr Prowaliński, aktorzy polscy, współcześni aktorzy, Białorusini w Polsce, aktor teatralny [online], Miesięcznik Teatr, 15 grudnia 2020 [dostęp 2022-11-16] (pol.).
  3. ↑ a b Vogue Polska, Aleksandr Prowaliński: Teatr to potwór [online], Vogue Polska, 28 września 2019 [dostęp 2022-11-16] (pol.).
  4. ↑ a b Aleksander Prowaliński, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby). [dostęp 2022-11-16].
  5. ↑ Szybka Trwałość, Fokus na Aleksandra Prowalińskiego [online], Miesięcznik Teatr, 15 grudnia 2020 [dostęp 2022-06-28] (pol.).
  6. ↑ Skelbiami „Auksinių scenos kryžių” nominantai.
  7. ↑ Vogue Polska, Aleksandr Prowaliński: Teatr to potwór [online], Vogue Polska, 28 września 2019 [dostęp 2022-06-28] (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Aleksandr_Prowaliński&oldid=72440350”