Przejdź do zawartości

Bąk bydlęcy

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bąk bydlęcy
Tabanus bovinus
Linnaeus, 1758[1]
Ilustracja
Samica
Ilustracja
Samiec
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Podgromada

uskrzydlone

Rząd

muchówki

Rodzina

bąkowate

Rodzaj

bąk

Gatunek

bąk bydlęcy

Bąk bydlęcy (Tabanus bovinus) – gatunek owada z rodziny bąkowatych. Jest szeroko rozpowszechniony, występuje pospolicie w Europie, Azji, północnej Afryce. W Polsce jest dość pospolity.

Opis
Długość ciała 20–25 mm, na tułowiu żółte włoski. Oczy zielone, pierścienie na odwłoku są po bokach jasnobrązowe, zaś w środku posiadają skierowany do przodu słabo zaznaczony trójkąt.
Środowisko
Pastwiska, polany śródleśne.
Tryb życia
Latają z charakterystycznym, dość głośnym brzęczeniem. Samce odżywiają się głównie nektarem i pyłkiem kwiatów, samice natomiast krwią zwierząt, głównie bydła, ale również ludzi. Jedna samica jednorazowo pobiera ok. 0,2 ml krwi. Ma aparat gębowy typu kłującego, wraz ze śliną wprowadza w miejsce nakłucia substancje zapobiegające krzepnięciu krwi.
Rozmnażanie
Rozmnaża się od czerwca do sierpnia. Wkrótce po napiciu się krwi samica składa ciemne jaja na roślinach, głównie w pobliżu wody. Larwy bąka bydlęcego żyją na powierzchni ziemi, odżywiają się głównie drobnymi zwierzętami, które zabijają toksyną wytwarzaną w aparacie gębowym.
Szkodliwość
Ukłucia bąka bydlęcego są bolesne. U bydła w przypadku masowego występowania powodują ogólne osłabienie, spadek wagi i mleczności. Dla ludzi są niebezpieczne z tego względu, że są przenosicielami takich groźnych chorób, jak: tularemia, wąglik oraz pasożytów – świdrowców i nicieni.
Gatunki podobne
Bąk brązowy, który jest nieco większy i masywniejszy. Najłatwiej go rozróżnić po jednolicie brązowym kolorze oczu. Ponadto ma wyraźniej zaznaczone jasne trójkąty na odwłoku. Bardzo rzadko atakuje ludzi.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tabanus bovinus Linnaeus, 1758. [w:] GBIF Backbone Taxonomy [on-line]. GBIF Secretariat. [dostęp 2022-09-15]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Heiko Bellmann, Henryk Garbarczyk: Owady. Warszawa: Multico, 2007. ISBN 978-83-7073-418-3.
  • Cezary Gębicki, Jacek Szwedo: Owady Polski. Atlas i klucz. Krzeszowice: Wydawnictwo Kubajak, 2000. ISBN 83-87971-19-7.