Błyszczki
Plusiinae | |
Boisduval, 1829 | |
Thysanoplusia orichalcea | |
błyszczka spiżówka (Diachrysa chrysalis) | |
Systematyka | |
Domena | |
---|---|
Królestwo | |
Typ | |
Gromada | |
Rząd | |
Podrząd | |
Infrarząd | |
Nadrodzina | |
Rodzina | |
Podrodzina |
błyszczki |
Błyszczki[1] (Plusiinae) – podrodzina motyli z rodziny sówkowatych. Rozsiedlona kosmopolitycznie. Dorosłe często mają na przednich skrzydłach metaliczne plamy. Aktywne głównie nocą.
Opis
[edytuj | edytuj kod]Motyle z tej podrodziny, z wyjątkiem Abrostolini, są dość jednolite pod względem ogólnego wyglądu i morfologii[2]. Osiągają między 15 a 60 mm rozpiętości skrzydeł[1] i zwykle mają tęgo zbudowane ciała[2]. Głowę mają porośniętą włosowatymi łuskami, wyposażoną w szczeciniaste czułki, nagie, otoczone rzęskami oczy, wygięte ku górze głaszczki wargowe i dobrze wykształconą ssawkę. Przednie skrzydła z komórką radialną i dobrze rozwiniętym rysunkiem, często z metalicznymi plamami. Większość gatunków ma pęczki sterczących łusek na zatułowiu i przedniej części odwłoka[1]. Narząd tympanalny o głęboko położonej błonie bębenkowej i silnie rozdętej czwartej kieszonce tympanalnej. Za właściwym kapturkiem typanalnym występuje jeszcze drugi błoniasty kapturek[2]. Narządy rozrodcze samców charakteryzuje m.in.: duży edeagus, zwykle z silnymi cierniami na wezyce, obecność klawus oraz cienki wyrostek sakulusa. U samic zwykle ścianę torebki kopulacyjnej inkrustują drobne, ziarenkowate skleryty[1].
Jaja charakteryzuje chorion o żeberkowatej rzeźbie. Gąsienice odznaczają się małą głową, rysunkiem złożonym z podłużnych pasków[1] i małym, chropowatym sklerytem w podgębiu określanym mianem raduloidu. Z wyjątkiem Abrostolini mają tylko trzy pary całkowicie rozwiniętych posuwek, osadzone na piątym, szóstym i dziesiątym segmencie odwłoka[2].
Biologia i występowanie
[edytuj | edytuj kod]Błyszczki są rozprzestrzenione kosmopolitycznie i zasiedlają różne środowiska, od tropików po tundrę[1][2]. W Polsce stwierdzono 27 gatunków[3] (zobacz błyszczki Polski).
W przypadku hodowanych w laboratorium gatunków północnoamerykańskich czas od złożenia jaja do wyklucia wynosił 3 dni, od przepoczwarczenia do wyjścia imago około 8 dni, a całość rozwoju od jaja do imago średnio 30 dni[2]. Gąsienice zwykle są polifagiczne. Przepoczwarczają się na roślinach żywicielskich, w ściółce lub na powierzchni gruntu[1]. Dorosłe owady są dobrymi lotnikami i odżywiają się nektarem[2]. Zwykle prowadzą nocny tryb życia, ale niektóre gatunki spotkać można aktywne również w dzień[1]. Samice przywabiają samce feromonami. W ciągu życia samica składa zwykle 200–300 jaj, umieszczając je pojedynczo, z dala od siebie. Zimowanie następuje zwykle w stadium gąsienicy, ale u Abrostola zimują poczwarki[2].
Systematyka
[edytuj | edytuj kod]Należą tu 4 plemiona i 51 rodzajów[4]:
- plemię: Omorphini Chou & Lu, 1979
- Omorphina Alphéraky, 1892
- plemię: Abrostolini Eichlin & Cunningham, 1978
- plemię: Argyrogrammatini Eichlin & Cunningham, 1978
- Agrapha Hübner, 1821
- Anadevidia Kostrowicki, 1961
- Anaplusia Ronkay, 1987
- Argyrogramma Hübner, 1823
- Chrysodeixis Hübner, 1821
- Ctenoplusia Dufay, 1970
- Dactyloplusia Chou & Lu, 1979
- Enigmogramma Lafontaine & Poole, 1991
- Extremoplusia Ronkay, 1987
- Kuelvarosiplusia Ronkay, Ronkay & Behounek, 2010
- Loboplusia Roepke, 1941
- Plusiopalpa Holland, 1894
- Plusiotricha Holland, 1894
- Scriptoplusia Ronkay, 1987
- Stigmoctenoplusia Ronkay, Ronkay & Behounek, 2010
- Stigmoplusia Dufay, 1970
- Trichoplusia McDunnough, 1944
- Thysanoplusia Ichinose, 1973
- Vittaplusia Ronkay, Ronkay & Behounek, 2010
- Zonoplusia Chou & Lu, 1979
- plemię: Plusiini Boisduval
- podplemię: Autoplusiina Kitching, 1987
- Allagrapha Franclemont, 1964
- Antoculeora Ichinose, 1973
- Autoplusia McDunnough, 1944
- Diachrysia Hübner, 1821
- Erythroplusia Ichinose, 1962
- Macdunnoughia Kostrowicki, 1961
- Notioplusia Lafontaine & Poole, 1991
- Rachiplusia Hampson, 1913
- Sclerogenia Ichinose, 1973
- podplemię: Euchalciina Chou & Lu, 1979
- Chlorochrysia Ronkay, Ronkay & Behounek, 2008
- Chrysanympha Grote, 1896
- Desertoplusia Klyuchko, 1984
- Eosphoropteryx Dyar, 1902
- Euchalcia Hübner, 1821
- Lamprotes Reichenbach, 1817
- Panchrysia Hübner, 1821
- Platoplusia Ronkay, Ronkay & Behounek, 2008
- Plusidia Butler, 1879
- Polychrysia Hübner, 1821
- Pseudeva Hampson, 1913
- podplemię: Exyrina
- Exyra Grote, 1875
- podplemię: Plusiina Boisduval
- Anagrapha McDunnough, 1944
- Autographa Hübner, 1821
- Cornutiplusia Kostrowicki, 1961
- Lophoplusia Zimmermann, 1958
- Megalographa Lafontaine & Poole, 1991
- Plusia Ochsenheimer, 1816
- Syngrapha Hübner, 1821
- podplemię: Autoplusiina Kitching, 1987
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h Klucze do oznaczania owadów Polski, cz. XXVII, zeszyt 53e. Sówki – Noctuidae. Podrodziny: Acontiinae, Sarrothripinae, Euteliinae, Plusiinae, Catocalinae, Rivulinae, Hypeninae i Herminiinae.. J. Buszko. Warszawa - Wrocław: 1983.
- ↑ a b c d e f g h Thomas D. Eichlin, Hugh B. Cunningham. The Plusiinae (Lépidoptera: Noctuidae) of America North of Mexico, Emphasizing Genitalic and Larval Morphology. „U.S. Department of Agriculture Technical Bulletin”. 1567, 1978.
- ↑ Krzysztof Jonko: Noctuidae Polski. [w:] Motyle Europy [on-line]. [dostęp 2016-11-07].
- ↑ Plusiinae. [w:] funet.fi [on-line]. [dostęp 2016-11-07].