BICz-7
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Konstruktor |
Borys Iwanowicz Czeranowski |
| Konstrukcja |
drewniana |
| Załoga |
1 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 x silnik gwiazdowy Bristol Lucifer |
| Moc |
74,6 kW (100 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
12,5 m |
| Długość |
4,95 m |
| Powierzchnia nośna |
34,6 m² |
| Masa | |
| Własna |
627 kg |
| Startowa |
880 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
165 km/h |
| Pułap |
5000 m |
| Zasięg |
350 km |
| Dane operacyjne | |
| Rzuty | |
| |
BICz-7 (ros. БИЧ-7) – radziecki, eksperymentalny samolot o konstrukcji bezogonowej z końca lat 20. XX wieku. Maszynę zaprojektował prekursor tego typu konstrukcji - Borys Iwanowicz Czeranowski.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zebrane podczas prób samolotu BICz-3 doświadczenia, zaowocowały wybudowaniem w 1929 roku większej maszyny opartej o ten sam układ konstrukcyjny, oznaczonej jako BICz-7. Samolot pozbawiony był klasycznego, umieszczonego w osi podłużnej maszyny usterzenia pionowego. Zamiast niego, na końcach skrzydeł umieszczono dwa niewielkie stery kierunku pozbawione stateczników. W kadłubie znajdowały się dwa miejsca dla załogi, w układzie tandem. Ster wysokości i lotki podwieszone były pod tylną krawędzią spływu płata. Samolot okazał się być bardzo niestabilny i niesterowny w trakcie lotu. Aby temu zaradzić, w 1932 roku ukończono zmodernizowaną wersję oznaczoną jako BICz-7a. Usunięto w niej stery kierunku z końcówek skrzydeł na rzecz klasycznego, centralnie umieszczonego statecznika pionowego o dużych rozmiarach. Samolot posiadał klasyczne, zastrzałowe podwozie główne z tylną płozą ogonową. Kabina załogi zakryta została owiewką. Samolot napędzany był pojedynczym, trzycylindrowym silnikiem gwiazdowym Bristol Lucifer. Tak przekonstruowana maszyna okazała się być bardzo stabilna w locie, charakteryzując się dobrymi własnościami lotnymi. Do wad zaliczono duże siły działające na drążek sterowy.