Badania miazgi zębów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Badania miazgi zębów – zestaw metod diagnostycznych stosowanych w stomatologii w celu określenia stanu żywotności miazgi i tkanek okołowierzchołkowych[1]. Badania opierają się na rejestrowaniu zdolności do przewodzenia włókien nerwowych. Takie badania mają znaczący wpływ na opracowanie planu leczenia zęba.

Zastosowanie kliniczne[edytuj | edytuj kod]

  • zbadanie patologii endodontycznej
  • lokalizacja bólu
  • ocena stanu miazgi
  • planowanie leczenia przedprotetycznego

Testy żywotności miazgi[edytuj | edytuj kod]

Metoda laserowo-dopplerowska[edytuj | edytuj kod]

W teście tym wykorzystywana jest wiązka światła podczerwonego emitowana przez laser w stronę badanych tkanek. Fala tego światła rozprasza się w tkankach, natomiast zostaje wchłonięta przez poruszające się ciągle krwinki czerwone oraz stacjonarne elementy tkanek.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Chen, Eugene; Abbott, Paul V. (2009). "Dental Pulp Testing: A Review". International Journal of Dentistry. 2009: 1–12

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]