Przejdź do zawartości

Badania miazgi zębów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Badania miazgi zębów – zestaw metod diagnostycznych stosowanych w stomatologii w celu określenia stanu żywotności miazgi i tkanek okołowierzchołkowych[1]. Badania opierają się na rejestrowaniu zdolności do przewodzenia włókien nerwowych. Takie badania mają znaczący wpływ na opracowanie planu leczenia zęba.

Zastosowanie kliniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • zbadanie patologii endodontycznej
  • lokalizacja bólu
  • ocena stanu miazgi
  • planowanie leczenia przedprotetycznego

Testy żywotności miazgi

[edytuj | edytuj kod]

Metoda laserowo-dopplerowska

[edytuj | edytuj kod]

W teście tym wykorzystywana jest wiązka światła podczerwonego emitowana przez laser w stronę badanych tkanek. Fala tego światła rozprasza się w tkankach, natomiast zostaje wchłonięta przez poruszające się ciągle krwinki czerwone oraz stacjonarne elementy tkanek.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Chen, Eugene; Abbott, Paul V. (2009). "Dental Pulp Testing: A Review". International Journal of Dentistry. 2009: 1–12

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Michael Lewis: Medycyna jamy ustnej. Wyd. I. Warszawa: PZWL, 2013. ISBN 978-83-200-4490-4.