Bastion Świętojański
Bastion Świętojański (Rondel) – jeden z bastionów w Stargardzie położony po zachodniej stronie murów obronnych, przy kościele św. Jana (stąd nazwa). Od północy graniczy z niższym bastionem – Szubieniczym. Jest największym spośród stargardzkich bastionów.
Został usypany już podczas wznoszenia pierwszych murów obronnych na przełomie XIII i XIV wieku w celu obrony północno-zachodniego fragmentu murów wraz z bramą świętojańską. Następnie był jeszcze dwukrotnie podwyższany. Ostateczny kształt stargardzkim bastionom, w tym Rondlowi, nadał szkocki inżynier i kartograf króla Szwecji Frans de Traytorenss około 1630 roku.
Założony na rzucie koła. Średnica górnej płaszczyzny wynosi 55 m, otoczony fosą. Obecnie bastion mierzy w najwyższym punkcie 40 m n.p.m. i jest to jednocześnie najwyższy punkt Stargardu
W XVI i XVII wieku bastion służył jako miejsce do wytapiania dzwonów. W 1720 został częściowo wyrównany a teren został przeznaczony przez księcia Moriza von Anhalt Dessau na plac do musztry następnie został zadrzewiony.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jurkiewicz J., Majewski M., Stargard i okolice, Stargard 1997.
- K. Kalita-Skwirzyńska, Stargard Szczeciński, Wrocław 1983.
- Ratusz miejski
- Arsenał
- Prochownia
- Kamienica przy Rynku Staromiejskim 3
- Kamienica przy Rynku Staromiejskim 4
- Kamienica przy ul. Śląskiej 1
- Krzyż pokutny
- Odwach
- Spichlerz
- Pałac Giżynek
- Plebania Kolegiaty NMP
- Dom Protzena
- Dom Rohledera
- Dom Strzelecki
- Dom Zakonny Towarzystwa Chrystusowego
- Willa Karowów
- Wieża ciśnień
- Mały Młyn
- Czerwone koszary
- Dworzec kolejowy
- Stargardzka Kolej Wąskotorowa
- Kolumna Zwycięstwa
- kursywą zaznaczono obiekty nieistniejące