Przejdź do zawartości

Bayan Ko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.

Bayan Ko – filipińska pieśń patriotyczna[1].

Skomponowana została jako kundiman, tradycyjna, filipińska pieśń miłosna, w 1928[2]. Za twórcę jej muzyki uznaje się Constancio de Guzmana, za autora jej słów natomiast Jose Corazon de Jesus[1][3]. Stanowi przy tym tłumaczenie pieśni napisanej pierwotnie w języku hiszpańskim przez Jose Alejandrino, generała oraz uczestnika rewolucji filipińskiej[4][5]. Nacjonalistyczna w swym wydźwięku, szybko wpisała się w antykolonialne nastroje żywe na archipelagu w okresie rządów amerykańskich[6]. Nawiązuje swym przesłaniem do wcześniejszych utworów tego typu, w tym Tanikalang Guinto, Hindi Aco Patay, Kahapon i Ngayon at Bukas. Porównuje ojczyznę do pięknego ptaka uwięzionego w klatce, przyciągającego przy tym obcokrajowców do swoich brzegów[1].

Właściwie natychmiast po powstaniu zdobyła znaczną popularność[7]. Nagrodzona złotym medalem na wystawie międzynarodowej w Paryżu[8]. Na trwale wpisała się w zbiorową pamięć Filipińczyków. Regularnie wykorzystywana była podczas antyrządowych protestów w okresie stanu wojennego (1972-1981)[9]. Z uwagi na swą powszechną rozpoznawalność bywała też wplatana w ówczesną rządową propagandę. Uwzględniona została zatem na przykład w zbiorze Mga Awit ng Bagong Lipunan, sfinansowanym ze środków publicznych przez reżim Ferdinanda Marcosa. Silne konotacje polityczne oraz użyteczność jako narzędzie do krytyki elit politycznych zachowała także po przywróceniu demokracji, w tym za rządów prezydentów Josepha Estrady i Glorii Macapagal-Arroyo. Śpiewano ją podczas procesji pogrzebowej Corazon Aquino, jak również w momencie w którym jej syn Benigno Aquino III rozpoczynał urzędowanie na stanowisku filipińskiej głowy państwa[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d V. Almario: Báyan Ko. [w:] Sagisag Kultura (Vol 1) [on-line]. philippineculturaleducation.com.ph, 2015. [dostęp 2024-07-14]. (tagalski).
  2. ↑ Navarro 2001 ↓, s. 49-50.
  3. ↑ V. Almario: Constancio De Guzman. [w:] Sagisag Kultura (Vol 1) [on-line]. philippineculturaleducation.com.ph, 2015. [dostęp 2024-07-14]. (tagalski).
  4. ↑ V. Almario: Jose Alejandrino. [w:] Sagisag Kultura (Vol 1) [on-line]. philippineculturaleducation.com.ph, 2015. [dostęp 2024-07-15]. (tagalski).
  5. ↑ Bayan Ko. [w:] Taytay ni Juan [on-line]. taytaynijuan.me. [dostęp 2024-07-15]. (tagalski).
  6. ↑ Navarro 2001 ↓, s. 50.
  7. ↑ V. Almario: Jose Corazon de Jesus. [w:] Sagisag Kultura (Vol 1) [on-line]. philippineculturaleducation.com.ph, 2015. [dostęp 2024-07-14]. (tagalski).
  8. ↑ Navarro 2001 ↓, s. 64.
  9. ↑ Maceda 2008 ↓, s. 53.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Raul Casantusan Navarro. Ang Musika sa Pilipinas: Pagbuo ng Kolonyal na Polisi, 1898-1935. „Humanities Diliman: A Philippine Journal of Humanities”. 2 (1), s. 45–68, 2001. University of the Philippines Diliman. ISSN 1655-1532. (tagalski). 
  • Diskurso ng Katipunan sa Kaginhawahan: Pag-ugat at Pagyabong ng mga Kilusang Panlipunan. W: Teresita Gimenez Maceda: Ginhawa, Dalamhati, Kapalaran: Essays on Well Being, Opportunity/Destiny, and Anguish. Consuelo J. Paz (red.). Quezon City: University of the Philippines Press, Diliman, 2008. ISBN 978-971-542-556-8.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bayan_Ko&oldid=74272837”