Ferdinand Marcos

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ferdinand Marcos
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 września 1917
Sarrat

Data i miejsce śmierci

28 września 1989
Honolulu

10. Prezydent Filipin
Okres

od 30 grudnia 1965
do 25 lutego 1986

Przynależność polityczna

Partia Narodowa

Poprzednik

Diosdado Macapagal

Następca

Corazon Aquino

podpis
Odznaczenia
Wielki Łańcuch Orderu Sikatuny (Filipiny) Chief Commander Legii Honorowej (Filipiny) Klasa Specjalna Odznaki Honorowej za Zasługi Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej (Hiszpania) Krzyż Wybitnej Służby (Stany Zjednoczone) Brązowa Gwiazda (Stany Zjednoczone) Purpurowe Serce (Stany Zjednoczone) Order Rajamitrabhorn (Tajlandia) Krzyż Wielki Orderu Pro Merito Melitensi Order Gwiazdy Rumuńskiej

Ferdinand Edralin Marcos (ur. 11 września 1917 w Sarrat, zm. 28 września 1989 w Honolulu) – filipiński polityk, prezydent i dyktator Filipin w latach 1965-1986.

Mąż Imeldy Marcos i ojciec 17. prezydenta Filipin Ferdinanda Marcosa Jr.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w 1917 roku w Sarrat na północy wyspy Luzon. Uczęszczał do szkoły w Manili. W 1939 roku ukończył z wyróżnieniem wydział prawa Uniwersytetu Filipińskiego. W czasie II wojny światowej służył w armii filipińskiej. Został wzięty do niewoli japońskiej i zmuszony do wzięcia udziału w tak zwanym marszu śmierci z Bataan do środkowego Luzonu. Później udało mu się uciec z niewoli. Według jego własnej relacji: aktywnie uczestniczył potem w działaniach filipińskiej, antyjapońskiej partyzantki. Brak jednak innych poświadczonych dowodów na temat jego aktywnego udziału w walce ruchu oporu.

Początki działalności politycznej[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie Marcos w latach 1946-1947 pełnił funkcję asystenta Manuela Roxasa, pierwszego prezydenta niepodległych Filipin. W latach 1949-1959 sprawował mandat deputowanego do Izby Reprezentantów, a w latach 1959-1965 zasiadał w senacie. Wkrótce potem rozpoczął starania o uzyskanie nominacji prezydenckiej z ramienia Partii Liberalnej. Wobec braku poparcia liberałów postanowił związać się z Partią Narodową i wystąpić przeciw kandydatowi liberałów Diosdado Macapagalowi. Po zaciętej kampanii wyszedł zwycięsko z konfrontacji wyborczej i 30 grudnia 1965 roku został prezydentem Filipin. Cztery lata później wybrano go ponownie.

Rządy prezydenckie[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze dwie kadencje Marcosa znaczą ważne reformy, służące poprawie sytuacji rolnictwa, przemysłu i edukacji. Stopniowo jednak w kraju zaczęły nasilać się różnorakie konflikty i napięcia. W odpowiedzi Marcos 21 września 1972 roku wprowadził stan wyjątkowy i przeprowadził masowe aresztowania politycznych przeciwników. Rozwiązał parlament i wprowadził nową konstytucję, znacznie zwiększającą jego władzę. W styczniu 1981 roku zniósł stan wyjątkowy, w dalszym ciągu jednak sprawował władzę za pomocą dekretów.

Przeciwko dyktatorskim rządom od przełomu lat 60. i 70. walkę prowadziła partyzantka muzułmańska z Narodowego Frontu Wyzwolenia Moro oraz lewicowa skupiona w Nowej Armii Ludowej[1][2]. Równocześnie przeciwko jego dyktaturze występowała opozycja liberalna z Benigno Aquino na czele, którego Marcos kazał uwięzić. Po ośmiu latach więzienia Aquino, cieszący się dużą popularnością wśród ludności, został zwolniony i wyjechał do Stanów Zjednoczonych, gdzie przeszedł operację serca. Po zakończeniu kuracji zdecydował się powrócić do Filipin. 21 sierpnia 1983 roku został jednak zastrzelony na lotnisku w Manili. Jego śmierć spowodowała wybuch zamieszek w całym kraju. Marcos został zmuszony do powołania komisji śledczej, która ustaliła, że za zamach odpowiedzialny był najwyższy rangą oficer armii filipińskiej, krewny i bliski współpracownik Marcosa – generał Fabian Ver.

Wybory 1986 roku i oddanie władzy[edytuj | edytuj kod]

Starając się umocnić swą pozycję, Marcos zarządził przeprowadzenie wyborów prezydenckich na 15 lutego 1986. Jego główną kontrkandydatką została wdowa po zastrzelonym Aquino - Corazon Aquino. Marcosa ogłosił zwycięstwo w wyborach. Opozycja nie uznała rezultatów głosowania, zarzucając masowe oszustwa wyborcze[3].

Grób Marcosa w Manili.

22 lutego minister obrony Juan Ponce Enrile i zastępca dowódcy armii generał Fidel Ramos wezwali Marcosa do rezygnacji. Kardynał Jaime Lachica Sin wezwał ludzi do udziału w protestach za pośrednictwem kościelnej rozgłośni Radio Veritas. W następnych dniach setki tysięcy ludzi demonstrowało na ulicach Manili. Wśród nich było wielu księży i zakonnic, którzy demonstrowali w nocnej procesji przed pałacem prezydenckim, niosąc replikę patronki Filipin Matki Bożej Różańcowej. Część oddziałów wysłanych przez Marcosa do stłumienia protestów, przeszła na stronę demonstrantów. Wydarzenia zyskały miano rewolucji różańcowej[3][4].

Corazon Aquino została zaprzysiężona na prezydenta 25 lutego 1986 roku. Równocześnie w pałacu prezydenckim odbyło się zaprzysiężenie Marcosa. Jednak tego samego dnia wieczorem, za radą amerykańskiego senatora Paula Laxalta, zdecydował się na ucieczkę z kraju wraz rodziną. Administracja Reagana dostarczyła mu samolot wojskowy, którym dotarł na wyspę Guam, a niedługo później na Hawaje[3].

Marcos w ostatnich latach życia cierpiał na toczeń rumieniowaty układowy oraz chorobę nerek w związku z czym przebył dwa przeszczepy[5]. Zmarł na atak serca 28 września 1989 roku w szpitalu St. Francis Medical Center w Honolulu na Hawajach, gdzie był hospitalizowany od 9 miesięcy[5][6][7]. Pochowany został 15 października 1989 w tym samym mieście[8]. Jego ciało zostało przetransportowane na Filipiny w 1992 roku. Spoczął w szklanej trumnie, wystawionej na publiczny widok w mauzoleum w Batac. Po wyrażeniu zgody przez prezydenta Duterte, 17 września 2016 Marcos został pochowany na cmentarzu bohaterów w Manili[9].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. „The Never Ending War in the Wounded Land: The New People’s Army on Samar”. University of Calgary.
  2. Ivan Molloy. „Revolution in the Philippines – The Question of an Alliance Between Islam and Communism”.
  3. a b c The Revolution, web.archive.org, 3 lutego 2013 [dostęp 2024-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2013-02-03].
  4. Holy Spirit Interactive: There's Something About Mary - Our Lady of La Naval, web.archive.org, 10 października 2012 [dostęp 2024-03-01] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-10].
  5. a b Keith B. Richburg, William Branigin, Ferdinand Marcos dies in Hawaii at 72, „The Washington Post”, 12 stycznia 2023, ISSN 0190-8286 [dostęp 2024-03-01] (ang.).
  6. Marcos dies. „The Straits Times”, s. 1, 1989-09-29. (ang.). 
  7. Marcos dies, Aquino rules out return of body. „The Business Times”, s. 1, 1989-09-29. (ang.). 
  8. 2,500 turn up for Marcos’ final journey. „The New Paper”, s. 11, 1989-10-18. (ang.). 
  9. Wyborcza.pl, wyborcza.pl [dostęp 2024-03-01].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Alex Axelrod, Charles Phillips Władcy, tyrani, dyktatorzy. Leksykon, wyd. Politeja, Warszawa 2000.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]