Benedykt z Poznania

Benedykt z Poznania (ur. w XV wieku, zm. między 1522 a 1527 lub około 1529^[1]) – polski kronikarz z zakonu kanoników regularnych laterańskich, historyk.

Biografia[edytuj | edytuj kod]

Jego ojcem był mieszczanin poznański Grzegorz Sternberg^[1]. W 1491 wstąpił na Uniwersytet Krakowski^[1]. Przez 10 lat był proboszczem w Kotłowie^[1]. Następnie, prawdopodobnie przez 1512, przeniósł się do Wrocławia, gdzie w latach 1512–1523 był prepozytem klasztoru i szpitalna przy kościele Świętego Ducha^[1].

Benedykt z Poznania pozostawił twórczość łacińską, głównie o charakterze historycznym, w dużej części opartą na dziełach Jana Długosza^[1].

Cronica ducum Silesie corrogata ex quodam libro monasterii Canonicorum Regularium sanctae Mariae in Glatz pragensis dioecesis (1518) – kronika książąt śląskich^[1]
Historia sancti Adalberti episcopi pragensis (1518) – żywot św. Wojciecha^[1]
Vita divi Presulis Cracoviensis Stanislai (1520) – żywot św. Stanisława^[1]
traktat antyluterański^[1]
kontynuacja katalogu biskupów wrocławskich Jana Długosza^[1]
tablica synchroniczna papieży i cesarzy^[1]

Historia sive cronica Petri comitis ex Dacia septuaginta septem ecclesiarum fundatoris – historia Piotra z Dacji, zawiera wzmiankę o zaginionym poemacie Carmen Mauri, z której wynika, że Benedykt widział to dzieło w 1520 w klasztorze św. Wincentego we Wrocławiu^[1]
Historia sive Cronica Petri Wlascidis aut Wlaszczyk sive uti alii Wlast, comitis de Ksansch ad differentiam Petri Daci comitis Skrynensis ipsius contemporanei – historia Piotra Włostowica^[1]

Konrad Lutyński, Benedykt z Poznania, [w:] Encyklopedia Katolicka, t. 2, Lublin 1976, s. 232.
Teresa Michałowska: Literatura polskiego średniowiecza. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011. ISBN 978-83-01-16675-5.