Białczański Upłaz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Widok od północy

Białczański Upłaz (niem. Froschlehne, słow. Bielovodský úplaz, węg. Békás-lanka[1]) – wybitny upłaz na opadających do Doliny Rybiego Potoku zboczach Żabiej Grani w polskich Tatrach Wysokich. Stanowi drogę podejścia i zejścia dla taterników wspinających się w Żabiej Grani, zwłaszcza na południowo-zachodniej grani Żabiego Mnicha. Jest to jeden z najbardziej popularnych nad Morskim Okiem rejonów wspinaczkowych, stąd też upłaz ten ma duże znaczenie praktyczne[2].

Białczański Upłaz to duży trawnik, na który od góry opadają skaliste ściany Żabiej Grani i masywu Żabiego Mnicha. Od dołu podcięty jest pasem ścian o wysokości dochodzącej do 150 m. Po prawej (patrząc od dołu) stronie ogranicza go grań Żabiej Lalki i opadająca z niej grzęda. Ograniczenie lewe tworzy częściowo trawiasta, częściowo skalista grzęda opadająca z Pośredniej Białczańskiej Przełęczy. Białczański Upłaz przecina kilka piarżysto-trawiastych koryt. W kolejności od góry do dołu są to:

  1. Żleb będący przedłużeniem depresji poniżej Zadnich Białczańskich Wrótek. Jest szeroki, głęboko wcięty i wypełniony ruchomym piargiem;
  2. Żleb opadający spod filara Zadniej Białczańskiej Baszty. Nim głównie spływają po ulewach wody Białczańskiego Upłazu. Przez taterników żleb ten nazywany jest „Żlebem Żabich Wrótek”;
  3. Żleb Żabich Wrótek opadający z Żabich Wrótek;
  4. Żlebek będący przedłużeniem depresji z Pośredniego Lalkowego Przechodu;
  5. Koryto stanowiące przedłużenie depresji opadającej z Lalkowej Szczerbiny[2].

Żlebki nr 2,3 i 4 poniżej Białczańskiego Upłazu łączą się w jeden żleb, tak więc ściany poniżej tego upłazu przecięte są tylko trzema depresjami[2].

Autorem nazwy Białczańskiego Upłazu jest Władysław Cywiński[2].

Wspinaczka lodowa[edytuj | edytuj kod]

Zimą na ściankach poniżej Białczańskiego Upłazu tworzą się lodospady. Wspinaczka na lodospadach stała się bardzo popularna i lodospady te zimą stały się dobrym terenem wspinaczkowym na złą pogodę lub małą ilość czasu. Poprowadzono na nich wiele podrzędnych dróg wspinaczkowych. Władysław Cywiński podaje trzy główne:

  1. Prawe Lody; lód o nachyleniu do 90°, czas przejścia 3 godz.
  2. Środkowe Lody; lód do 70°, 2 godz.
  3. Lewe Lody; w kilku miejscach lód do 90°, 2 godz.[2]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2020-04-13] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  2. a b c d e Władysław Cywiński, Grań Żabiego, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 1999, ISBN 83-7104-024-5.