Bitwa pod Adaną (1486)
| Walki Osmanów z mamelukami | |||
| Czas | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
zwycięstwo mameluków | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
| Siły | |||
| |||
| Straty | |||
| |||
Bitwa pod Adaną – dwie bitwy, stoczone w krótkich odstępach czasu w 1486 roku, w trakcie walk Osmanów z mamelukami, zakończone mameluckimi zwycięstwami.
W roku 1485 sułtan Bajazyd II, zabezpieczywszy północne flanki swego państwa[1], kontynuował imperialną ekspansję na południe, gdzie załamywały się buforowe państwa między Osmanami a Mamelukami[2]. Kajtbaj, mamelucki władca Egiptu, wysłał w końcu 1484 roku poselstwa z propozycją przyjaźni, lecz zostały one zignorowane[1], a armie osmańskie, złożone z jednostek prowincjonalnych, zdobyły w 1485 Cylicję[2]. W czerwcu 1485 wojska osmańskie maszerowały na Tars i Sis. Kajtbaj wysłał wówczas przeciw nim armię złożoną z 3000 mameluków oraz znacznej liczby wojsk sojuszniczych pod dowództwem Uzbeka min-Tutukha. Po drodze siły te wzmocnione zostały wojskami turkmeńskimi z Anatolii[1].
Nazbyt pewni siebie dowódcy tureccy ponieśli pod Adaną poważną porażkę 9 lutego 1486 roku. Na wieść o klęsce, Bajazyd wysłał kolejną ekspedycję, w której oddziały prowincjonalne wsparte były przez niewielki oddział janczarów[2]. Do decydującej bitwy doszło w 15 marca 1486 pod Adaną. Armia osmańska poniosła klęskę, tracąc 40 000 ludzi. W ręce zwycięzców dostał się dowódca osmański Ibn Hersek oraz wiele sztandarów. Głowy dwustu wyższych oficerów armii osmańskiej Uzbek na znak zwycięstwa wysłał sędziwemu sułtanowi Kajtbajowi do Kairu[1].
Klęska była poważnym ciosem w prestiż wojskowy imperium osmańskiego[2]. Niemniej posiadało ono dużo większe zasoby, a jego organizacja umożliwiała łatwiejsze odbudowanie sił, niż w przypadku mameluków[1]. Dlatego Bajazyd w następnym roku wysłał kolejną wyprawę, co doprowadziło do kolejnej bitwy pod Adaną, w 1488 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e James Waterson: Wojny Mameluków. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 2008, s. 225-226. ISBN 978-83-11-11247-6.
- ↑ a b c d e Edward J. Erickson, Mesut Uyar: A Military History of the Ottomans: From Osman to Atatürk. Santa Barbara, CA: Praeger Security International, 2009, s. 68. ISBN 0-275-98876-7.
