Bombardowanie z odbicia
 |
Ten artykuł należy dopracować |
Bombardowanie z odbicia[1] (ang. skip bombing) – metoda bombardowania z małej wysokości dostosowana do użycia przeciwko okrętom i statkom transportowym Japońskiej Cesarskiej Marynarki Wojennej przez majora Williama Benna z 63. Dywizjonu 43. Grupy Bombowej 5. Armii Powietrznej Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej na południowo-zachodnim Pacyfiku. Opracowanie bombardowania z odbicia przypisuje się generałowi George’owi Kenneyowi[2][3].
Po raz pierwszy bombardowanie z odbicia zostało użyte w bazie Rabaul na Nowej Brytanii. 5 Armia Powietrzna Stanów Zjednoczonych użyła bombowców B-25 do ataku i zniszczenia japońskich statków. Bombardowanie z odbicia okazało się bardzo skuteczną techniką i zaczęło być szerzej wykorzystywane. Jedyną wadą było to, że bombardowanie z odbicia wymagało perfekcyjnych umiejętności od załogi bombowca. Czasem bomby wybuchały zbyt szybko lub w niektórych przypadkach tonęły[4].
Samolot bombowy musiał lecieć na bardzo małych wysokościach (60-75 m) z prędkością 320-400 km/h. Następnie zwalniał od dwóch do czterech bomb, zwykle 500-funtowych (230 kg) lub 1000-funtowych (450 kg) wyposażonych w zapalniki z opóźnieniem od czterech do pięciu sekund w odległości 20-90 m od celu. Bomby odbijały się od powierzchni wody i następnie uderzały w burtę statku i wybuchały lub zanurzały się i eksplodowały pod statkiem albo też odbijały się nad cel i eksplodowały w powietrzu. We wszystkich przypadkach wybuchy okazywały się skuteczne. W przeciwieństwie do bomb skaczących technika bombardowania z odbicia wykorzystywała standardowe typy bomb.
Do bombardowania z odbicia wykorzystywano różne typy samolotów, w tym ciężkie bombowce B-17 Flying Fortress, bombowce średnie B-25 Mitchell i bombowce szturmowe A-20 Havoc. Samoloty te były często wspierane przez silnie uzbrojone samoloty Bristol Beaufighter z Królewskich Australijskich Sił Powietrznych, które swoimi karabinami maszynowymi i działkami niszczyły japońską obronę przeciwlotniczą.
Znaczącym zastosowaniem tej techniki była bitwa na Morzu Bismarcka (2-4 marca 1943 r.), u północnych wybrzeży Nowej Gwinei.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Craig Symonds, II wojna światowa na morzu, Znak, 15 października 2020, ISBN 978-83-240-7863-9 [dostęp 2022-11-30] (pol.).
- ↑ Ideas That Lift the Air Force. af.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-07-15)]..
- ↑ Biographies: General George Churchill Kenney. af.mil. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-02-08)]..
- ↑ Dr. Carlson, Florida Gulf Coast University.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- James T. Murphy, Skip Bombing, A.B. Feuer, Westport, Conn.: Praeger Publishers, 1993, ISBN 0-275-94540-5, OCLC 27264723.
- Resume of Skip Bombing. Transcription (imperfect) of 1943 AAF document. 43rd Bomb Group (H), 5th AAF website. Retrieved 8 August 2010.
- Development of Skip Bombing. 43rd Bomb Group (H), 5th AAF website. Retrieved 8 August 2010.
- „Skip Bombing With Logs” (1944). enter.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-09-17)].. The Jungle Air Force of World War II 1942 – 1945. Retrieved 8 August 2010.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- AAF „Skip Bombers” Sweep Over Tree Tops To Score Bull’s-Eye, May 1944, Popular Mechanics jeden z pierwszych artykułów ujawniających informacje na temat bombardowania z odbicia.