Budynek C-13 Politechniki Wrocławskiej

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Budynek C-13 Politechniki Wrocławskiej
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Wrocław

Adres

Wybrzeże Wyspiańskiego 23/25

Architekt

Bogusław Wowrzeczka

Kondygnacje

5

Powierzchnia użytkowa

15500

Rozpoczęcie budowy

2005

Ukończenie budowy

2007

Właściciel

Politechnika Wrocławska

Położenie na mapie Wrocławia
Mapa konturowa Wrocławia, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Budynek C-13 Politechniki Wrocławskiej”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Budynek C-13 Politechniki Wrocławskiej”
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego
Mapa konturowa województwa dolnośląskiego, po prawej znajduje się punkt z opisem „Budynek C-13 Politechniki Wrocławskiej”
Ziemia51°06′26,60″N 17°03′34,42″E/51,107390 17,059560
Multimedia w Wikimedia Commons

Budynek C-13 Politechniki Wrocławskiej (inne nazwy: Zintegrowane Centrum Studenckie Politechniki Wrocławskiej, potocznie nazywany Dziurowiec lub Serowiec) – budynek we wrocławskiej dzielnicy Śródmieście, wchodzący w skład Kampusu Politechniki Wrocławskiej. Powstał w latach 2005–2007[1].

Budynek[edytuj | edytuj kod]

Budynek C-13 jest elementem kampusu Politechniki Wrocławskiej. Autorzy projektu inspirowali się taśmą perforowaną, na której były zapisywane dane przez komputery Odra[2]. Cechą charakterystyczną budynku są owalne okna. Specyficzny wygląd spowodował, że potocznie wrocławianie nazywają go „Dziurowcem” lub „Serowcem”[1]. Głównym projektantem był Bogusław Wowrzeczka, a konstruktorem Jacek Dudkiewicz[3]. Budynek powstał w latach 2005–2007. Podczas prac ziemnych znaleziono na placu budowy półtonową bombę[1].

Budynek liczy pięć kondygnacji, jego powierzchnia całkowita wynosi 18 900 m², a użytkowa – 15 500 m²[1]. W budynku znajduje się Zintegrowane Centrum Studenckie oraz Studium Kształcenia Podstawowego Politechniki Wrocławskiej[4].

Zegar binarny[edytuj | edytuj kod]

Okna budynku posłużyły studentom do skonstruowania zegara binarnego. Zegar składa się z trzech rzędów okien, pierwszy od góry podświetlany jest na niebiesko i pokazuje godziny, niższy, minutowy rząd ma kolor zielony, najniższy, świeci się na czerwono i pokazuje sekundy. Każda kolumna ma przypisane wartości liczbowe, 1, 2 i potęgi liczby 2. Odczytanie polega na dodaniu wartości podświetlonych okien. Koszt przedsięwzięcia wyniósł 10 tys. złotych, częściowo pokryli go sami studenci[5].

Krytyka[edytuj | edytuj kod]

Budynek krytykowany jest za brak klimatyzacji, wysoką temperaturę oszklonej części podczas słonecznych dni oraz owalne okna, które są nieotwieralne. Przez brak wystarczającej ilości okien, budynek jest niedoświetlony, nawet w bardzo słoneczne dni[6].

Nagrody[edytuj | edytuj kod]

  • Nagroda specjalna w konkursie Dolnośląska Budowa Roku 2007-2008[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Budynek C-13 Wrocław, Wybrzeże Wyspiańskiego 23/25. Urbanity.pl. [dostęp 2023-12-28].
  2. ↑ Serowiec – najbardziej „kiczowaty” budynek Politechniki Wrocławskiej. Miejsca we Wrocławiu, 2019-09-09. [dostęp 2023-12-28].
  3. ↑ Wratislaviae Amici, Zintegrowane Centrum Studenckie Politechniki Wrocławskiej (C-13).
  4. ↑ Budynek C-13, Politecnika Wrocławska – spacer architektoniczny w ramach MIASTOmovie. Sztuka architektury, 2019-009-25. [dostęp 2023-12-28].
  5. ↑ Maciej Raińczuk: Zegar binarny na Politechnice Wrocławskiej. Tu Wrocław, 2009-11-16. [dostęp 2023-12-28].
  6. ↑ Michał Potocki: Kontrowersyjny budynek C-13 został nagrodzony. Wrocław Nasze Miasto, 2009-05-11. [dostęp 2023-12-28].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Budynek_C-13_Politechniki_Wrocławskiej&oldid=72681456”