Bujniccy

Bujniccy
	; Herb jest nieznany
Państwo	Polska
Gniazdo rodzinne	Bujnicze
Tytuły	książęta
Protoplasta	Jerzy Tołoczko
Pierwsza wzmianka	1399
Status rodziny	wymarła
Ostatni przedstawiciel	Aleksy Bujnicki
Data wymarcia	1506
Pochodzenie etniczne	wielkolitewskie
Ród macierzysty	Giedyminowicze

Bujniccy – wymarły^[1], polski ród książęcy (kniaziowski) pochodzenia wielkolitewskiego. Protoplastą rodu był Jerzy Tołoczko, przodek dynastii Giedyminowiczów, poprzez ród Kiejstutowiczów.

Bujniccy wygaśli w linii męskiej w 1506 roku wraz ze śmiercią Aleksa Bujnickiego.

Etymologia nazwiska[edytuj | edytuj kod]

Nazwisko rodu Bujnickich ma charakter odmiejscowy i wywodzi się od Bujnicz, położonych na południe od Mohylewa^[1].

Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]

Bujniccy są rodem książęcym (kniaziowskim), o wielkolitewskim pochodzeniu etnicznym. Należeli do gałęzi rodu Kiejstutowiczów z dynastii Giedyminowiczów^[1]. Jest to najprawdopodobniej jedyny ród pochodzący od księcia Kiejstuta Giedyminowicza^[2].

Protoplastą Bujnickich był, żyjący w połowie XIV-go wieku, książę Jerzy Tołoczko – syn księcia Iwana Wojdata, a wnuk wspomnianego Kiejstuta^[2].

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszy ślad istnienia Jerzego Tołoczki, protoplasty rodu, udaje się odnaleźć na dokumencie przywileju księcia Witolda w 1399 roku, nadanemu kanonikom wileńskim, a obejmującemu przekazanie im ziemi berezyńskiej, odłączonej od Rohaczewa(inne języki), którą poprzednio nadał „kniaziu Jurju Tołoczku”. Ziemię berezyńską przeniósł następnie do sąsiedniego majątku streszyńskiego^[1].

Ostatnim męskim przedstawicielem był kniaź Aleksy, zmarły w 1506 r., który cały swój majątek zapisał na monaster pieczerski w Kijowie oraz cerkwie w Wysokiem i Bujniczach^[1].