Przejdź do zawartości

Chodnik obronny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Rysunek chodnika obronnego (odkrytego) w przekroju bocznym i w widoku z wnętrza twierdzy. Widoczny osłaniający mur ze strzelnicami i przejście dla obrońców

Chodnik obronny – element budownictwa obronnego stosowany w przeszłości w fortyfikacji.

Połączenie wewnątrz fortu, twierdzy przeznaczone do obrony czynnej oraz umożliwiające komunikację między poszczególnymi elementami obiektu obronnego: bramy, baszty i basteje. Składa się z pasa komunikacyjnego oraz ściany czołowej, wyposażonej w otwory strzelnicze zwrócone w kierunku przedpola[1]. Chodniki obronne przeważnie były zakładane na koronie muru obronnego, zabezpieczone murem-przedpiersiem i wyposażone w ławki strzeleckie dla obrońców[1].

Urządzenie obronne, składające się z chodnika obronnego, poprowadzonego po odsadzce stoku wału i osłonięte murem ze strzelnicami w celu obrony wnętrza fosy nosi nazwę muru Carnota[2].

W fortyfikacji nowożytnej kryty chodnik obronny (najczęściej sklepiony), przeznaczony do obrony czynnej nosi nazwę: galeria obronna (lub galeria bojowa)[3].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • 'Janusz Bogdanowski: Architektura obronna w krajobrazie Polski od Biskupina do Westerplatte. Warszawa-Kraków: PWN, 1996..
  • Bogdanowski J., Holcer Z., Kornecki M., Słownik terminologiczny architektury. Architektura obronna, Wyd. Ośrodek Dokumentacji Zabytków, Warszawa 1994. ISBN 83-86334-00-2.
  • Fuglewicz S., Ilustrowana historia fortyfikacji, Wyd. „Rewasz”, Warszawa 1991. PB 1995/1898.