Chwalcie łąki umajone
Chwalcie łąki umajone – polska pieśń maryjna o spokojnej, uroczystej melodii.
Autorem tekstu jest jezuita Karol Antoniewicz, który nadał jej tytuł Pieśń majowa. Pochodzi z lat 40. XIX wieku i śpiewana jest najczęściej w maju, miesiącu maryjnym. Tekst wychwala Maryję, wzywając, aby całość przyrody ożywionej i nieożywionej dołączyła do uwielbienia jej przez ludzi.
Tekst
[edytuj | edytuj kod]- 1. Chwalcie łąki umajone,
- Góry, doliny zielone.
- Chwalcie, cieniste gaiki,
- Źródła i kręte strumyki!
- 2. Co igra z morza falami,
- W powietrzu buja skrzydłami,
- Chwalcie z nami Panią Świata,
- Jej dłoń nasza wieniec splata.
- 3. Ona dzieł Boskich korona,
- Nad Anioły wywyższona;
- Choć jest Panią nieba, ziemi,
- Nie gardzi dary naszymi.
- 4. Wdzięcznym strumyki mruczeniem,
- Ptaszęta słodkim kwileniem,
- I co czuje, i co żyje,
- Niech z nami sławi Maryję!
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wacław Panek, Polski śpiewnik narodowy, w: Magazyn Słowo Dziennik Katolicki, nr 10(73)/1995, s.22, ISSN 1230-8668
- Poezye Karola Antoniewicza tom I s.110. Spółka Wydawnicza Polska, Kraków 1895.