Długoogon mniejszy
| Epimachus meyeri[1] | |||
| Finsch & A. B. Meyer, 1885 | |||
 Samiec | |||
.jpg) Samica | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
długoogon mniejszy | ||
| Podgatunki | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |||
 | |||
Długoogon mniejszy[3], pyszałek wspaniały[4] (Epimachus meyeri) – gatunek ptaka z rodziny cudowronek (Paradisaeidae).
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Wyróżniono trzy podgatunki E. meyeri[5]:
- E. meyeri albicans – zachodnio-środkowa Nowa Gwinea.
- E. meyeri bloodi – wschodnio-środkowa Nowa Gwinea.
- E. meyeri meyeri – południowo-wschodnia Nowa Gwinea.
Międzynarodowy Komitet Ornitologiczny uznaje obecnie (2020) długoogona mniejszego za gatunek monotypowy[6].
Zasięg, środowisko[edytuj | edytuj kod]
Górskie lasy w środkowych rejonach Nowej Gwinei; najliczniej występuje na wysokości ok. 2000 m n.p.m.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała to około 100 cm. Charakteryzuje się niezwykle długim ogonem i cienkim, zakrzywionym dziobem. Samiec jest szarobrązowy z ciemną głową i niebieskimi tęczówkami. Na bokach ciała widoczne są ozdobne niebieskie i brązowe pióra. Głos samca opisywany jest jako dźwięki podobne do młota pneumatycznego lub karabinu maszynowego. Samica ma wierzch głowy kasztanowaty, grzbiet delikatnie prążkowany, tęczówki jaśniejsze.
Zachowanie[edytuj | edytuj kod]
Toki, podczas których samce stroszą pióra na piersi, odbywają się zawsze na tych samych gałęziach drzew. Samiec zazdrośnie strzeże swojego terytorium.
Pożywienie stanowią owady, które ptak wyciąga swoim długim, zakrzywionym dziobem ze spróchniałego drewna; rzadziej zjada owoce.
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje długoogona mniejszego za gatunek najmniejszej troski (LC – least concern) nieprzerwanie od 1994 roku; wcześniej, w 1988 roku sklasyfikowano go jako gatunek bliski zagrożenia (NT – near threatened). Liczebność populacji nie została oszacowana, ale ptak ten opisywany jest jako pospolity, a nawet bardzo liczny w większości swego zasięgu występowania. Trend liczebności populacji uznawany jest za stabilny[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Epimachus meyeri, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b Epimachus meyeri, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Paradisaeidae Vigors, 1825 - cudowronki - Birds of paradise (wersja: 2020-09-20). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-12-17].
- ↑ P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 439, 1999.
- ↑ Brown Sicklebill (Epimachus meyeri). IBC: The Internet Bird Collection. [dostęp 2012-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-07)]. (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Crows, mudnesters, birds-of-paradise. IOC World Bird List (v10.2). [dostęp 2020-12-17]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wiesław Dudziński, Marek Keller, Andrew Gosler: Atlas ptaków świata. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Multico, 2000. ISBN 83-7073-059-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).