Diuretyki rtęciowe

Ten artykuł od 2008-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Diuretyki rtęciowe – pierwsze stosowane klinicznie leki o charakterze diuretyków pętlowych. Były używane w lecznictwie od XIX wieku. Do tej grupy należy m.in. chlorek rtęci(I), tzw. kalomel oraz merkurofilina, która była ostatnim przedstawicielem tej grupy leków stosowanym w Polsce do połowy lat 70. XX wieku.

Były lekami toksycznymi i z tego względu (po otrzymaniu silnych diuretyków pętlowych np. furosemidu) w Polsce obecnie nie są stosowane. Na świecie stosowane bardzo sporadycznie. Zsyntetyzowanie innych diuretyków o małej toksyczności spowodowało ich wycofanie z użycia.

Bibliografia

Farmakologia – W.Kostowski PZWL 1978 r.

Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.