Przejdź do zawartości

Chlorek rtęci(I)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chlorek rtęci(I)
Ilustracja
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

Hg
2
Cl
2

Masa molowa

472,09 g/mol

Wygląd

biały lub żółtawobiały, ciężki, miałki proszek, bez smaku i zapachu[1]

Minerały

kalomel rodzimy

Identyfikacja
Numer CAS

10112-91-1

PubChem

24956

Podobne związki
Inne aniony

bromek rtęci(I), jodek rtęci(I)

Inne kationy

chlorek rtęci(II)

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

S01AX01

Chlorek rtęci(I), pot. kalomel, Hg
2
Cl
2
nieorganiczny związek chemiczny, sól kwasu solnego i rtęci na I stopniu utlenienia.

W temperaturze 400 °C lub pod wpływem światła (wówczas powoli czarnieje[4]) ulega dysproporcjonowaniu na rtęć i chlorek rtęci(II)[5][4]:

Hg
2
Cl
2
Hg + HgCl
2

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Zastosowanie w medycynie

[edytuj | edytuj kod]

Ze względu na wysoką toksyczność, stosowany był bardzo rzadko w dermatologii (w wyjątkowych przypadkach), w leczeniu zewnętrznym zmian kiłowych oraz kłykcin – maść 30–33%[7], trądziku i niektórych innych chorób skóry w stężeniach mniejszych 10–20%[potrzebny przypis].

Dawniej stosowany był do leczenia kiły. Pomimo tego, że ze względu na słabą rozpuszczalność w wodzie jego toksyczność jest mniejsza niż chlorku rtęci(II)), jest on na tyle szkodliwy, że jego stosowanie mogło doprowadzić do śmierci pacjenta[8].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Farmakopea Polska IV, Ministerstwo Zdrowia, t. 1, Warszawa: Państwowy Zakład Wydawnictw Lekarskich, 1965, s. 1393, OCLC 603050816.
  2. a b c d e CRC Handbook of Chemistry and Physics, William M. Haynes (red.), wyd. 97, Boca Raton: CRC Press, 2016, s. 4-73, ISBN 978-1-4987-5429-3 (ang.).
  3. a b Chlorek rtęci(I) [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 9 października 2021, numer katalogowy: 449199 [dostęp 2022-04-11]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  4. a b c d e f Kalomel w WIEM.pl.[niewiarygodne źródło?]
  5. a b c d Podręczny słownik chemiczny, Romuald Hassa (red.), Janusz Mrzigod (red.), Janusz Nowakowski (red.), Katowice: Videograf II, 2004, s. 182, ISBN 83-7183-240-0.
  6. Helmuth Galster, pH Measurement and Control, [w:] Ullmann’s Encyclopedia of Industrial Chemistry, Weinheim: Wiley‐VCH, 2005, s. 11, DOI10.1002/14356007.e19_e01 (ang.).
  7. Stefania Jabłońska, Choroby Weneryczne, 1955, s. 230.
  8. Per Enghag, Encyclopedia of the elements. Technical data, history, processing, applications, Weinheim: Wiley-VCH, 2004, s. 800, ISBN 978-3-527-61233-8, OCLC 212131349.