Dom generalny
Dom główny (generalny) – dom zakonny będący siedzibą najwyższych władz zakonu, lub zgromadzenia zakonnego[1][2], ewentualnie związany z początkami instytutu życia konsekrowanego, będący miejscem zamieszkania jego założyciela i pierwszych członków[3].
Kodeks prawa kanonicznego z 1983 przyznaje w kanonie 595 szczególne uprawnienia biskupowi diecezji, w której znajduje się dom główny instytutu życia konsekrowanego na prawie diecezjalnym, w tym „zatwierdzanie konstytucji i potwierdzanie prawnie wprowadzonych w nich zmian” oraz „załatwianie ważniejszych spraw, dotyczących całego instytutu, a przekraczających kompetencje władzy wewnętrznej”[4]. Kodeks prawa kanonicznego z 1917 wymagał dodatkowo zgody tego biskupa na utworzenie domu zakonnego instytutu w innej diecezji[5].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Encyklopedia katolicka. Tom IV. Docent-Ezzo, wyd. Towarzystwo Naukowe KUL, Lublin 1989, s. 50
- ↑ Bożena Szewczul Pojęcie domu zakonnego i jego znaczenie w życiu zakonnym, Prawo Kanoniczne, nr 2 (2013), s. 19
- ↑ Bożena Szewczul Znaczenie erygowania domu zakonnego, Prawo kanoniczne, nr 3 (2013), s. 41
- ↑ Piotr Majer Konsekwencje prawne zatwierdzenia instytutu zakonnego na prawie papieskim, w: Servabo legem tuam in toto corde meo. Księga pamiątkowa dedykowana księdzu profesorowi Józefowi Krzywdzie CM, dyrektorowi Instytutu Prawa Kanonicznego UPJPII z okazji 70. rocznicy urodzin, Kraków 2013, s. 342
- ↑ Bożena Szewczul Znaczenie erygowania domu zakonnego, Prawo kanoniczne, nr 3 (2013), s. 41-42