Dryope
,_from_Ovid%27s_%27Metamorphoses%27_MET_DP866528.jpg) Mit o Dryope, ilustracja Antonia Tempesty do Metamorfoz Owidiusza, 1606 | |
| Występowanie | |
|---|---|
| Rodzina | |
| Ojciec | |
| Mąż |
Andrajmon |
| Dzieci |
Amfissos |
Dryope (stgr. Δρυόπη) – postać z mitologii greckiej.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką króla Dryopsa[1][2][3] lub Eurytosa[3][4]. Strzegła ojcowskich stad na górze Ojtii[1], przyjaźniła się z hamadriadami[1][2][4]. Pewnego razu ujrzał ją Apollo i zakochany w niej zamienił się w żółwia. Dziewczęta zaczęły bawić się żółwiem jak piłką, aż w końcu wylądował on na kolanach Dryope. Wtedy bóg przemienił się w węża i pod tą postacią posiadł ją[1][2][3][4]. Przerażona Dryope zataiła tę historię i niedługo po powrocie do domu poślubiła Andrajmona, syna Oksylosa[1][3]. Ze związku z Apollem powiła natomiast syna Amfissosa[1][2][3][4]. Ten, gdy dorósł, wzniósł na górze Ojtii sanktuarium poświęcone Apollonowi, w którym Dryope została kapłanką[4]. Pewnego dnia postanowiła odwiedzić swoje dawne towarzyszki. Hamadriady zabrały ją ze sobą, a w miejscu, gdzie Dryope zniknęła, wyrosła topola i wytrysnęło źródło[1][3].
Według innej wersji mitu, przytoczonej przez Owidiusza w Metamorfozach, Dryope udała się kiedyś nad jezioro, aby nazrywać kwiatów lotosu dla małego Amfissosa. Zachwycona gałązką na drzewie postanowiła ją zerwać, nie mając świadomości, że w drzewo to przemieniła się uciekająca przez zalotami Priapa nimfa Lotis. Z ułamanej rośliny pociekła krew, a zagniewana Lotis przemieniła wówczas Dryope w identyczne drzewo, jakim sama była[1][2][3][4]. Nie jest jasne, o jakie drzewo nazywane lotosem chodziło w micie. Możliwe, że o głożynę[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Pierre Grimal: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 77. ISBN 978-83-04-04673-3.
- ↑ a b c d e Joël Schmidt: Słownik mitologii greckiej i rzymskiej. Katowice: Wydawnictwo „Książnica”, 2001, s. 79. ISBN 83-7132-526-6.
- ↑ a b c d e f g Jenny March: Dictionary of Classical Mythology. Oxford: Oxbow Books, 2014, s. 168. ISBN 978-1-78297-635-6.
- ↑ a b c d e f Vojtech Zamarovský: Bogowie i herosi mitologii greckiej i rzymskiej. Warszawa: Świat Książki, 2003, s. 116. ISBN 83-7183-239-7.
- ↑ Jerzy Stempowski, List do Stanisława Vincenza, [w:] Mirosław Adam Supruniuk (red.), Twarze emigracji. Wierzyński, Hłasko, Gombrowicz, Stempowski, Grydzewski, Toruń: Archiwum Emigracji BU, 1999, s. 75-83, ISBN 83-231-1130-8.