Dzień tryfidów (film)

Dzień tryfidów
The Day of the Triffids
	; Oryginalny plakat filmu z 1962 roku
Gatunek	horror SF
Rok produkcji	1962
Data premiery	25 kwietnia 1963
Kraj produkcji	Wielka Brytania,; Stany Zjednoczone
Język	angielski
Czas trwania	93 min
Reżyseria	Steve Sekely
Scenariusz	Bernard Gordon, Philip Yordan
Główne role	Howard Keel, Nicole Maurey, Janette Scott, Kieron Moore, Mervyn Johns
Muzyka	Ron Goodwin, Johnny Douglas
Zdjęcia	Ted Moore
Scenografia	Cedric Dawe
Kostiumy	Bridget Sellers
Montaż	Bill Lewthwaite
Produkcja	Bernard Glasser,; George Fowler
Wytwórnia	Allied Artists Pictures; Security Pictures Ltd.
Dystrybucja	Rank Film Distributors (kina),; Channel 5 Video Distribution (VHS),; Second Sight Films (VHS),; 2 Entertain (DVD),; Screenbound Pictures (DVD),; Allied Artists Pictures (kina),; GoodTimes Home Video (VHS),; Cheezy Flicks Entertainment (DVD),; Media Home Entertainment (VHS),

Dzień tryfidów (org. The Day of the Triffids) – brytyjsko-amerykański horror SF z 1962 roku, w reż. Steva Sekely'ego. Adaptacja powieści Johna Wyndhama z 1951 roku pod tym samym tytułem.

Opis fabuły[edytuj | edytuj kod]

Planetę Ziemia nawiedza deszcz meteorytów. Jego efektem jest natychmiastowa utrata wzorku dla większości populacji, która doprowadza do paraliżu życia na Ziemi. Tylko nieliczni ludzie, którzy nie mogli widzieć feralnego zjawiska, zachowują wzrok. Należy do nich Bill Masen, który podczas niesamowitego opadu leżał w klinice okulistycznej i miał zabandażowane oczy. Dzień po katastrofie opuszcza on szpital i wędrując po postapokaliptycznym Londynie, wszędzie napotyka na chaos i panikę. Na dworcu kolejowym natrafia na nastoletnią dziewczynkę imieniem Susan, uciekinierkę z internatu, która widzi, ponieważ podróżowała „na gapę” w wagonie towarowym. Z racji sytuacji w jakiej się znaleźli kontynuują dalszą wędrówkę we dwoje.

Kompletny paraliż życia na Ziemi na skutek nagłej ślepoty jej mieszkańców, nie jest jednak jedynym zagrożeniem dla jej populacji. Meteoryty przenoszą na planetę zarodniki mięsożernych roślin – tryfidów – szybko rozprzestrzeniających się po Ziemi i wyniszczających ludzkość pożerając ją. Uciekając przed roślinami, Bill i Susan docierają na kontynent, do Francji, gdzie przyłącza się do nich panna Christine Durant (właścicielka pałacu we Francji, która udzieliła im schronienia), a następnie do Hiszpanii. Jednak i tu wkrótce zostają zagrożeni przez szybko postępującą inwazję tryfidów. Po ewakuacji Susan i panny Durant, Bill, uciekając przed drapieżnymi roślinami dociera w końcu do latarni morskiej u wybrzeży Kornwalii, gdzie mieszka niespełniony naukowiec Tom wraz z żoną Karen. Gdy atakujące rośliny przybywają i tam, w ostatecznej próbie obrony przed nimi, Bill zaczyna polewać je wodą z węża przeciwpożarowego, zasilanego słoną wodą morską. Niespodziewanie, okazuje się, że doskonale rozpuszcza ona atakujące rośliny. Dzięki jej nieprzebranym zasobom, ludzkość wkrótce odpiera inwazję mięsożernych roślin.

Obsada aktorska[edytuj | edytuj kod]

Howard Keel – Bill
Nicole Maurey – Christine Durant
Janina Faye – Susan
Janette Scott – Karen Goodwin
Kieron Moore – Tom Goodwin
Mervyn Johns – Mr Coker
Ewan Roberts – dr Soames
Alison Leggatt – panna Coker
Geoffrey Matthews – Luis de la Vega
Gilgi Hauser – Teresa de la Vega
John Tate – kapitan S.S. "Midland"
Carole Ann Ford – Bettina
Arthur Gross – radiooperator lotu 356
Colette Wilde – pielęgniarka Jamieson
Ian Wilson – stróż w oranżerii
Victor Brooks – Poiret
Peter Dyneley – narrator

i inni.

O filmie[edytuj | edytuj kod]

Film jest adaptacją głośnego bestsellera klasyka brytyjskiej powieści science fiction (Johna Wyndhama). Obraz ten jest jednak dość luźno związany z literackim pierwowzorem. Zachowuje wprawdzie podstawowe elementy powieści, jednak wielokrotnie przeinacza i uproszcza jej fabułę. Wprowadza nowe miejsca akcji, brak w nim niektórych postaci^[1]^[2]^[3].

Pomimo słabych stron, obecnie film cieszy się sporym uznaniem krytyków i uważany jest za klasyka kina s-f. Simon Clark – brytyjski pisarz s-f, twórca książkowego sequela Dnia tryfidów, pod tytułem Noc tryfidów – dostrzegając słabe strony filmu, umieszcza go jednak pośród stu najlepszych filmów wszech czasów^[4]. W rankingu popularnego, filmowego serwisu internetowego Rotten Tomatoes, obraz posiada obecnie (2020) wysoką, 76-procentową, pozytywną ocenę „czerwonych pomidorów”^[5].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ John Wyndham. [w:] The Guardian [on-line]. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).
↑ Kim Newman: Day Of The Triffids Review. [w:] Empire [on-line]. 2000-06-01. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).
↑ The Day of the Triffids. [w:] DVD talk [on-line]. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).
↑ Horror author interviev: Simon Clark is nailed by the heart. 2014-09-11. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).
↑ The Day of the Triffids. [w:] Rotten Tomatoes [on-line]. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

[1] John Wyndham. [w:] The Guardian [on-line]. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).

[2] Kim Newman: Day Of The Triffids Review. [w:] Empire [on-line]. 2000-06-01. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).

[3] The Day of the Triffids. [w:] DVD talk [on-line]. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).

[4] Horror author interviev: Simon Clark is nailed by the heart. 2014-09-11. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).

[5] The Day of the Triffids. [w:] Rotten Tomatoes [on-line]. [dostęp 2020-10-16]. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]